Waar ga je naartoe als de publieke ruimte niet de jouwe is?

Zet de maskers maar (niet) op

Terwijl Riadh Bahri in Terzake vertelt hoe hij worstelt met het feit dat hij zijn gedrag aanpast aan de situatie waarin hij zich bevindt en er soms voor kiest in de publieke ruimte weer in de kast te kruipen, besef ik wat een vloek én een zegen het is dat te kunnen maken, zo’n keuze. Hoe ondenkbaar is het om op basis van wie je bent, wie je liefhebt, met wie je seks hebt, een slachtoffer te worden van welke misdaad ook. Hoe logisch lijkt het dat deel van je identiteit te verstoppen als het je veiligheid in gevaar brengt. De hele dag denk ik aan al die mensen die die mogelijkheid niet hebben. Die er niet voor kunnen kiezen dat deel van hun identiteit te verstoppen dat ervoor zorgt dat ze anders behandeld worden, in de eerste plaats aan niet-witte jongeren. De getuigenissen over politiegeweld zouden onwerkelijk moeten zijn. Tegelijk denk ik niet dat iemand er aan twijfelt dat het er echt zo aan toe ging. De hele dag al maakt het mij razend kwaad dat zij niet de keuze hebben. Het valt niet te verstoppen, niet-wit zijn. De hele dag al word ik even razend op al wie meent te moeten aanraden dat we dat deel van onze identiteit, onze homoseksualiteit, verbergen. We moeten niet provoceren toch, nietwaar!? De hele dag al probeer ik te bedenken of het vooral een vloek is of zegen, die mogelijkheid te kunnen verbergen wie je bent.

Veerle Cannoot

Mijn gelakte handen in mijn zakken

Ik steek mijn gelakte handen in mijn zakken als ik ’s avonds door een treinstation loop.

Ik verwijder mijn make-up voor ik naar de dokter ga.

Ik let erop dat ik me niet te vrouwelijk gedraag.

Ik ga niet op Grindr-date in het park.

David werd dit weekend vermoord. In de val gelokt. Door drie mannen die hem schopten en sloegen tot het leven letterlijk uit hem werd geklopt. David werd misleid en dacht dat hij op date ging met iemand die hij kende van Grindr.

Nee, het gaat er niet over dat het onveilig kan zijn om in een park met een onbekende af te spreken. Het gaat erover dat het in de eerste plaats nodig is om in zo’n park af te spreken. Waar ga je naartoe als de publieke ruimte niet de jouwe is? Waar ga je naartoe als je ook in de privéruimte niet veilig bent?

Wij stellen het op papier inderdaad heel goed in België. We zijn het tweede land ter wereld, na Nederland, waar het homohuwelijk toegelaten werd. ILGA Europe, een Europese koepelorganisatie van lgbti+-verenigingen, zet ons op de tweede plaats in haar Rainbow Index, die 49 landen rangschikt volgens de rechten die ze lgbti+-personen toekennen. Jezelf zijn in België wordt, althans op papier, steeds gemakkelijker.

En toch werd er dit weekend iemand vermoord omwille van zijn geaardheid. En werd er deze zomer een WhatsApp-groep ontdekt met enkele honderden leden die exact voor ogen had om te doen waar de moordenaars van David in geslaagd zijn. En werden eind 2019 twee jonge mannen in elkaar geklopt na het uitgaan omdat ze wat make-up op hadden. En wees een onderzoek van de VUB in 2020 uit dat een op de zes scheidsrechters in het Belgisch voetbal in de twee voorgaande seizoenen te maken kreeg met homofobe uitspraken. En werd in de zomer van 2018 een homokoppel bont en blauw geslagen door hun bovenburen. Moet ik nog verder gaan?

Queer opgroeien is een unieke ervaring. Ik kan het niet anders beschrijven. Het is jezelf er elke dag van overtuigen dat het wel goed zal komen. Te midden van al het queerfobe tumult moet je de kracht vinden om je rug te rechten en het leven in de ogen te kijken. Je moet elke dag opnieuw de moed vinden om de blikken te negeren, die hand toch vast te houden en die nagellak wél op te doen. Maar je kan niet anders. Ik kan niet anders. En ook al krijg je zelf ‘maar’ met blikken en de occasionele sleur te maken, toch hakt elk verhaal van anderen die minder geluk hadden erin. Een nieuw, lelijk litteken op een gekwetste gemeenschappelijke ziel.

Misschien zijn we er toch nog niet. Doen we het toch nog niet zo goed. Of kunnen we het op z’n minst wat beter doen. Sta er alsjeblieft even bij stil. Denk aan David. Denk aan wat dit betekent voor een hele gemeenschap. Mensen zoals jij en zeker zoals ik, die elke dag op zoek zijn naar liefde en bevestiging. Die gewoon willen leven zoals ze zijn. Die niet anders kunnen.

Anton Koninckx, Meise