Waar blijft regeling interlandelijke adoptie?

In juni vorig jaar werd een resolutie rond interlandelijke adopties gestemd in de Kamer van Volksvertegenwoordigers.

Hiermee werd de indiener van de resolutie Michel De Maegd (MR) door het voltallige halfrond gesteund in de vraag aan de minister van Justitie Vincent Van Quickenborne (Open Vld) om onderzoek te voeren naar illegale adopties die vanuit diverse landen hebben plaatsgevonden naar België.

Acht maanden later lijkt Van Quickenborne weinig aanstalten te maken om op dit verzoek, nochtans gesteund door zijn eigen partij, in te gaan. De minister repliceerde op vragen over het uitblijven van enig initiatief onder meer dat hij het ‘erg druk’ heeft gehad. Het verzoek om alvast een datum vast te leggen voor een eerste bespreking, weigerde hij te beantwoorden. Tevens gaf hij aan niet goed te weten wat er nu precies van hem verwacht wordt.

Nochtans lieten de schrijnende getuigenissen van geadopteerden en adoptieouders in hoorzittingen voorafgaand aan de stemming weinig aan de verbeelding over. En zouden de burgers van dit land mogen verwachten dat ontvoering, identiteitsfraude en kinderhandel een minister van Justitie voldoende zouden motiveren om tot spoedige en gerichte actie over te gaan.

De weifelende houding van Van Quickenborne wekt verbazing en diepe teleurstelling op bij de slachtoffers van illegale adopties en bij belangengroepen aan beide zijden van de taalgrens. Zij voelen zich opnieuw ongezien, niet gehoord en in de steek gelaten.

Vooral omdat andere Europese landen zoals Denemarken, Noorwegen, Frankrijk en Zwitserland wel onmiddellijk konden besluiten tot onafhankelijke onderzoeken zodra wanpraktijken bij interlandelijke adopties aan het licht kwamen. Het gaat onder meer over geadopteerden die als kind ontvoerd en met de nodige illegaliteit geadopteerd werden uit Ethopië, Guatemala, Sri Lanka, India, Chili en Zuid-Korea.

Die laatste twee landen hebben inmiddels zelf onderzoek bevolen naar wat fout liep met de adopties van tienduizenden van hun meest kwetsbare kinderen. Duizenden van hen zijn ook in België terechtgekomen vanaf de jaren 70.

Als deze zogenaamd zendende landen wel de confrontatie durven aangaan met wat voor hen een beschamend en pijnlijk stuk van hun nationale geschiedenis is, waarom talmt België dan om hetzelfde te doen?

Ook het statement dat de VN in september 2022 de wereld instuurde en waarin ze lidstaten oproepen illegale adopties ernstig te nemen, viel in dovemansnoren bij de departementen Justitie en Buitenlandse Zaken. Nochtans spelen beide een allesbepalende rol in de totstandkoming van adoptieovereenkomsten.

Adoptie zou in het belang van het kind moeten zijn zoals bepaald in het Haags Adoptieverdrag, dat België bijna 18 jaar geleden ratificeerde.

Wij, de geadopteerden in België, vragen ons echter af welk belang er gediend wordt als een minister van Justitie slachtoffers van kinderhandel systematisch negeert.