Waar blijft de hashtag voor mannelijke slachtoffers? Want ook vrouwen plegen seksueel grensoverschrijdend gedrag

Vorige week was ik te gast op een welverdiend bedrijfsfeestje. Die avond zag ik hoe een jonge, mooie leidinggevende vrouw zich doorheen de pratende groep werknemers bewoog en het netwerken tot een kunst verhief. Naarmate de avond ouder werd, ruilde ze haar bekwaamheid in voor aanrakingen, behagende lachjes en intense blikken. Als een kattin streek ze langs een brede rug, stak ze haar handen in iemands laaghangende jeans en wat later haar tong in een andere mond. De snaak in kwestie werkt met een interimcontract. Voor haar. Toen ze zich van hem wegdraaide, loom maar zuchtig naar vers vlees, sloeg hij beschaamd zijn ogen neer. Hij lachte wat schaapachtig en bestelde snel een pint.

Op de fiets naar huis trapte ik mijn verontwaardiging weg. Het belang van #MeToo, de polarisering tussen bashers en believers, het spotten met slachtoffers (tafelspringers en aandachtshoeren), de kortzichtige oplossingen (dan blokkeer je hem toch!), de pijn die seksueel misbruik veroorzaakt, het raakt me nog steeds.

Het gebeurt in alle sectoren, misbruik is misbruik. Maar de machtsmisbruikende grensoverschrijdende pleger verliest zijn grip. De kijkcijfers van Het proces dat niemand wou en de beide vonnissen van Bart De Pauw ademen hoop. Buiten Ghislaine Maxwell, het hulpje van Epstein, veroordeelden we mannen. Waar blijft de hashtag voor mannelijke slachtoffers? Want ze bestaan, die vrouwelijke plegers van seksueel grensoverschrijdend gedrag.

Statistieken

Als ik wil weten hoeveel, vind ik daar geen nauwkeurige cijfers over. Van de 6.696 beschuldigingen van seksuele intimidatie die in 2018 werden ingediend, meldde de U.S. Equal Employment Opportunity Commission (EEOC) dat slechts 16,5 procent werd ingediend door mannen. In 2021 blijft die 16 procent een stabiele constante. Bij deze rapportage kennen we het geslacht van de slachtoffers, niet van de daders. In rapporten waarbij het geslacht van de dader wel bevraagd wordt, gaat het bij mannelijke slachtoffers naar eigen zeggen om mannelijke daders (57 procent), vrouwelijke daders (25 procent) en om mannelijke en vrouwelijke daders (12 procent). Dat er minder vrouwelijke plegers in de statistieken terechtkomen, zou te verklaren zijn door hun ondervertegenwoordiging in machtsposities, het taboe en de clichés. Mannen en seks, ze doen het graag en veel en willen het met iedereen. Niet?

Omdat de ongelijkheid in macht de factor is die #MeToo onderscheidt van andere seksuele misdaden, wezen we steevast de machtsgeilheid, het gebrek aan emotionele intelligentie en de dominantie van mannen aan als dé oorzaak.

Alleen al door de fysieke verschillen weten we dat de vrouwelijke modus operandi minder gewelddadig is: vrouwelijke plegers verpakken, doseren en chanteren anders. Maar ruikt hun crime scene naar roosjes?

Als we de hashtag verlaten en de werkwijze – het slagveld – van seksueel misbruikende moeders bestuderen, leren we dat deze vrouwen hun chronisch gemis aan liefde, veiligheid en erkenning projecteren op het kind. Het misbruiken voor eigen lusten wordt ingebed in een schijn van intimiteit en warmte. De vernieling voltrekt zich omdat het kind zijn ik ont-ikt. Het zit verstrikt in zijn verlangen om te voldoen en zijn innerlijke kompas van wat goed en slecht onderscheidt. Het kind moet ‘lief’ zijn en wordt een verlengstuk voor de behoeften van de moeder.

Gebrek aan empathie

Als de plegers van alle vormen van seksueel misbruik één factor gemeenschappelijk hebben, is het hun gebrek aan empathie voor en interesse in hun slachtoffers’ wensen, intenties en gevoelens. Er telt maar één persoon. De pleger. Er heerst maar één dynamiek: het vergiet der tekorten vullen.

Harvey Weinstein had ook tekorten. Hij was niet aantrekkelijk. Eerlijk, vonden we dat niet allemaal? Maar de man had ook zijn verdriet. Met zijn imperium als onderpand en op dwingende, agressieve en manipulerende wijze kreeg hij wat hij wou. Maar het was nooit genoeg. In 2017 hadden de slachtoffers er ook genoeg van.

Mooi en jong

De vrouw op het feestje met de invasieve tong is mooi en jong. Aan elke vinger bungelen er vast vijf gewillige én gelijkwaardige kandidaten. Waarom pleegt zij, in deze tijden, meermaals seksueel grensoverschrijdend gedrag? Welke gaten in haar ziel kregen er te weinig aandacht? Werkte ze al aan haar diep verdriet en gemis? Matcht haar buitenkant met haar binnenkant? Leerde ze wat het is om empathisch bejegend te worden? Kende ze onvoorwaardelijke liefde? Mocht ze zijn wie ze is? Werd haar seksuele integriteit gerespecteerd?

Die koude feestnacht trapte ik tien kilometer lang de imprint van de blik van de snaak uit mijn lijf. Terwijl mijn adem wolkjes maakte, overschreeuwde ik met een F-verwensing de muziek in mijn oortjes. Spotify heeft een sinister gevoel voor humor. ‘Sex on Fire’ is uitstekende fietsmuziek, maar het was iets anders dat brandde. Mijn teleurstelling.

In mezelf. Want net als alle andere aanwezigen had ook ik niets gedaan om de jonge snaak in bescherming te nemen of om de jonge leidinggevende attent te maken op haar grensoverschrijdend gedrag.