Vroeger was alles slechter, behalve de films

Gisteren heb ik voor het eerst in lange tijd een ‘moderne’ film bekeken: het dwaze psychiatrische kat-en-muis misbaksel Side Effects van de consistent middelmatige Steven Soderbergh.

Misschien is modern overdreven, want de film verscheen in 2013.

Steven beloofde dat het zijn laatste film zou zijn, maar dat was een doorzichtige promotiestunt; ondertussen heeft hij alweer acht gedrochten afgeleverd. Ik zal ze met plezier aan mij laten voorbijgaan.

De film gaat over een jonge vrouw die haar man vermoordt en de schuld steekt op een gloednieuw antidepressivum haar voorgeschreven door een gedreven (doch ook somewhat dodgy) psychiater die haar als proefkonijn gebruikt. Of gebruikt zij hem?

Jude Law die de gedreven (doch ook somewhat sleazy) psychiater speelt, is de enige die een beetje diepgang tracht te geven aan de film, of de enige die genoeg diepgang bezit om een schim van diepgang over de holle film te werpen.

Ik hoop dat zijn honorarium aanzienlijk hoger was dan het honorarium van Catherine Zeta-Jones die slechts twee gelaatsuitdrukkingen beheerst: sensueel sluw en sensueel bedrogen.

Aan de kleurloze indie lieveling Rooney Mara wil ik geen woorden vuilmaken. Maar ik was blij dat het slecht met haar afliep in de film (muhahahah = diabolische Vincent Price lach).

Schabouwelijke films maken mij kwaad.

Ik heb dat niet met boeken, en ook niet met muziek.

Ik heb het zelfs niet met mijn geliefden. En een mislukte lasagne van de Jezus-achtige traiteur om de hoek geef ik schouderophalend aan mijn Chinese naakthond Zohra.

Bij mijn grootouders in De Panne waar ik opgroeide was film heilig. Nog voor ik vier was had ik al Salo, Angel Heart, en Fanny en Alexander gezien.

Weliswaar als reflectie op het raam; ik wenste mijn grootouders elke avond slaapwel en elke avond bekeken ze een briljante perverse film met de gordijnen open.

Ze merkten nooit op dat ik na de kussen en het kruisje in de deuropening bleef staan en op het raam prachtige taferelen van sadisme, chantage, voodoo, waanzin, en pyromanie te zien kreeg.

Het was spannend om op deze manier verboden films te kunnen bekijken.

Net zoals het spannend was toen mijn nichtje en ik het borstenboek van Topor vonden op zolder.

Telkens een foto van 1 borst en dan was het aan ons om verder in het boek de tweelingborst te vinden. We waren sowieso geobsedeerd door borsten. Ook dit kwam door een film: Amarcord.

Maar het kwam ook door de vrouwen in onze familie; ze hadden allemaal grote borsten en die grote borsten werden zonder scrupules gebruikt om loodgieters te verleiden en om kortingen te krijgen op draaimolens en suikerspinnen.

Toen ik zelf borsten ontving, heb ik jaren de hoop gekoesterd dat ze nog een ferme fenomenale groeischeut zouden krijgen, maar ze bleven steken bij de akelige B van beschaafd en beleefd.

Ik wilde zo graag amok maken met een vulgaire onbeschaamde maat F.

De F van frivool, frisky, feisty, fiery, en fier. Of desnoods de E van eager.

Mijn nichtje kreeg de G van geduld en godsvrucht. Ze was de Ava Gardner van Veurne, maar ze deed er niets mee.