Voor het eerst in zijn negenjarige leven heeft je zoon gelobbyd voor de aanschaf van een boek

Bart Eeckhout is hoofdredacteur bij De Morgen en papa van John John (9) en Missy (5).

Het is alweer jeugdboekenmaand en op de ­redactie ontspint zich een discussie over ­kinderen en de boeken die ze lezen. Of vooral: níét lezen, want als het over de jeugd gaat in gesprekken onder volwassenen, is de ondergang van het Avondland altijd nabij. Ook nu wordt er weer wat afgesomberd. Lezen kinderen nog wel boeken, klinkt het. Zitten ze niet de hele tijd van het ene scherm naar het andere te switchen? En wat ze dan lezen, overstijgt dat de pulp?

Dat is het moment waarop jij de verdediging opneemt van de negen- en tienjarigen. Harry Potter blijft erg populair, weet je. Nog maar pas heeft je zoon het eerste deel gelezen. Overwonnen, is een betere omschrijving. Het was een worsteling, tien tot twintig pagina’s per dag, elke avond opnieuw. Soms ging je naast hem in bed liggen, om samen te lezen. Alles om hem aan de gang te houden. Hij heeft het boek vervloekt, weggegooid, maar hij heeft het uitgelezen. Hij trots, jij nog trotser.

De collega’s aan de vergadertafel zijn minder onder de indruk. “Ach, Harry Potter”, klinkt het terwijl cultuur­sceptisch met de ogen wordt gerold. Hoewel J.K. Rowling best wel ­ouderwetse, spannende boeken geschreven heeft. Niks om meewarig over te doen.

In de boekhandel scan je de ­openingszin van het goede oude Kruistocht in spijkerbroek. Zou hij het al aankunnen? Zelf heb je Thea Beckman en Tonke Dragt ook pas na je twaalfde ontdekt.

Dan maar de nieuwste Boomhut en Het leven van een loser meegescharreld: ­luchtige lectuur met veel prentjes en waanzinnig ­populair. Het zijn boeken die geschreven zijn op het jachtige, springerige ritme van een hedendaags kinderleven. Is dat erg? Een beetje, wellicht. Maar voor ­kinderen geldt wat ook voor volwassenen waar is: de strijd om tijd is genadeloos. Dezelfde 24 uur moeten verdeeld worden over een veel ruimer aanbod ontspannings­mogelijkheden. Zoals je zoon treffend zegt, terwijl hij zijn Jommeke zoekt tussen de stapels in huis rondslingerende boeken: “Jij koopt wel veel ­boeken, maar wanneer lees je ze?” (Het laffige antwoord “Als jij bent gaan slapen” overtuigt maar half.)

Voor het eerst in zijn negenjarige leven heeft je zoon nu gelobbyd voor de aanschaf van een boek. Dag na dag werd de druk opgevoerd.

“Je hebt er al een gekregen.”

- “Dat is al uit. Mag ik er nog een?”

“Je kan niet zomaar alles krijgen wat je wilt.”

- “En als ik een goed rapport heb? Je wil toch dat ik boeken lees?”

Lang verhaal kort: hier sta je weer in de boeken­winkel. Vruchteloos op zoek naar Minecraft - alles over Redstone. Geen Tolstoi, en zelfs geen Thea Beckman, maar wel een reeks boeken waar je zoon uren in verslijt. Hij niet alleen. Het boek is uitverkocht, zo blijkt.

Een computerspel dat kinderen aanzet tot het lezen van handboeken. Het is het soort vooruitgang dat ­cultuurcritici nooit zien aankomen.