Voetbal is niets zonder de poëzie van het onverwachte

We hebben hem nooit ten volle geapprecieerd. Meer nog dan om het even welke speler van deze generatie vertegenwoordigde Eden Hazard dé stijlbreuk met alle Rode Duivels die voor hen kwamen. België, dat waren elf mannen die samen een resultaat bij elkaar beukten, eerder door hard werken dan door een overschot aan talent. Wat moesten wij met frivoliteit, met zo’n gast die overal doorheen dribbelde en wie het schijnbaar niet eens iets uitmaakte als hij daarbij de bal verloor? Het heeft een eeuwigheid geduurd voor Eden de harten van de supporters kon winnen: jarenlang was ‘Hazard eraf!’ het eerste dat je hoorde wanneer het voor België moeilijk liep.

Woensdagmiddag heeft Eden Hazard afscheid genomen van de nationale ploeg. In de aankondiging van dat afscheid klonk hij even zorgeloos als hij op het veld kon zijn.

Dat dit een afscheid in mineur is geworden, ligt minder aan Hazard zelf dan aan de ongelukkige omstandigheden. Het WK van 2018 was een absoluut hoogtepunt voor hemzelf en de Rode Duivels, maar zodra de UEFA het daaropvolgende EK moest uitstellen wegens covid was het duidelijk dat er voor deze groep geen last dance meer zou inzitten.

En zo werpt het WK in Qatar, net zoals over de rest van het voetbal, ook een schaduw over de fantastische carrière van Eden Hazard. Ik denk terug aan zijn debuut als zeventienjarige, waar hij met zijn eerste baltoetsen de volledige verdediging van Luxemburg overhoop speelde. Aan hoe hij in 2016 tegen Hongarije na een misverstand met Witsel dan maar zélf zijn eigen steekpass ging aannemen om Batshuayi een hapklaar doelpunt voor te schotelen. Aan hoe hij in de kwartfinale van het WK samen met De Bruyne vijf Brazilianen oprolde op nauwelijks een paar vierkante meter.

Voetbal is niets zonder de poëzie van het onverwachte. In een sport die extreem berekend is geworden, hebben we meer dan ooit nood aan spelers die nog gewoon spélen. En er is niemand die zo onbevangen kon spelen als Eden Hazard.

Het afgelopen jaar kwam er veel kritiek op Hazards beslissing om toch bij Real Madrid te blijven, ook al kwam hij daar sinds zijn blessure niet meer van de bank. Maar is het dan zo gek om het toch nog één keer te willen proberen bij de club waar je als kind al van droomde? Om te blijven uitkijken naar een kans om in dat witte shirt op het veld te staan? Bovendien is zijn familie gelukkig in Madrid, en dat is voor Hazard wat telt. Het menselijke is wat van hem zo’n geweldige voetballer maakt. Neem Eden Hazard zijn glimlach af en je houdt niets over.

In de zomer waarin Hazard tekende bij Chelsea was ik een paar dagen op vakantie in Londen. Compleet moe gewandeld zat ik ’s avonds in een restaurant in Soho, waar een iets te joviale ober aan elke tafel een praatje kwam slaan. Toen hij mij vroeg waar ik vandaan kwam, riep hij extatisch uit: “What? Belgium? Thank you! Thank you for Eden Hazard!”

De afgelopen tien jaar heb ik nog vaak aan die ober gedacht, die toen al voorzag wat er nog allemaal zou volgen.

Thank you for Eden Hazard.