Vijf minuten tonen wat trots aanricht, wat blindheid brengt

Jeroen Olyslaegers is columnist. Zijn column verschijnt twee keer per week, afwisselend met Jana Antonissen en Maud Vanhauwaert.

Ge hebt er al een paar keer naar gekeken. Een Russische kolonel maakt op de Russische staatstelevisie een vernietigende analyse van de oorlog te Oekraïne. De rest van het televisiepanel kijkt toe. Zijn ze verbijsterd, angstig of instemmend? Hun gezichten blijven onleesbaar. De presentatrice van de show tracht tegengas te geven. De kolonel kijkt haar aan en blijft het herhalen: “Rusland staat alleen. Dit kunt u toch geen normale situatie noemen?” De blik van de presentatrice blijft ijzig: “Wij werden onrecht aangedaan. Er is te veel gebeurd. We moeten door tot op het eind.” Daar ziet ge het. Vijf minuten tonen wat trots aanricht, wat blindheid brengt. Niks dat zo verpletterend is als iemand die met kennis van zaken duidelijk maakt dat dit geen normale situatie is. Zijn vraag daarover krijgt geen antwoord. Plots wilt ge een hoop kolonels bij de zoveel abnormale situaties waarin we dagelijks terecht komen. En net zo goed mensen die antwoorden: Nee, dit is niet normaal, dit moet anders.