Verzoening is een werkwoord en zo zag het er niet uit, die namiddag op Belvedère

Dissidentie mag ook. Onder die vlag vaart Hugo Camps op donderdag.

Bij de foto van het vorstenpaar en Delphine aan een akelig lege salontafel werden talloze accordeondeuntjes gespeeld over verzoening. De gezamenlijke prent moest een eeuwigheid van juridische strijd en achterklap doen vergeten. Aan de leegte van de tafel te zien werd de ontmoeting niet ingedronken. Schamele vertoning, niet eens een koekjeskruimel.

Zoveel verwonding voor waarheid, zoveel vernedering voor een familiaal grondrecht, en dat zou dan met een treurig kopje koffie worden begraven? In de Bijbel, ja, maar niet in het dagelijkse leven. En zelfs de Bijbelse connotatie is kreupel, want veronderstelt genade. En kom daar maar eens om bij onverzoenlijken.

Ik heb mij weleens verzoend met mijn vrouw, voor de kinderen. En later op zijn sterfbed met mijn vader die mij zijn hele leven een nietsnut vond. Was het ook een echte tournure? Ze bleef beperkt in de tijd en was daarom haalbaar.

Ik ben ooit ontroerd geweest door de omhelzing van de Egyptische president Sadat en de Israëlische premier Begin. Het was een echte breuklijn in de beschavingsgeschiedenis van twee volkeren. Het waren wat oudere en wanhopige mannen die veel leed achter zich hadden. Veel erger kon het niet worden. De verzoening was gekleurd door wederzijdse belangen en derhalve ontdaan van vermeende noblesse.

Verzoening als geesteshouding kom je in de politiek weinig tegen. Nelson Mandela was een iconisch voorbeeld, maar zijn opvolgers waren niet van zijn état de grace. Verzoening in een wereldse context is meestal een rekensom en geen geesteshouding. Ik denk dat het vorstenpaar en Delphine binnen dezelfde aardse logica vallen. Veel meer dan een intentieproces was het niet.

Tijd voor vergeving, genezing en verzoening was het motto van het koninklijke onderonsje. Het klonk mij in de oren als een laatste avondmaal. Als een laatste coiffure van hobbelige levens. Het decor op Belvedère was trouwens te kil en ambtelijk voor diepgaande zielenroerselen. Albert droeg mocassins en Paola winterschoenen alsof ze weer haastig de hort op moesten.

Verzoening is een werkwoord en zo zag het er niet uit, die namiddag op Belvedère. De drie hoofdrolspelers verstijfd in hun koninklijke korsetten. Er liep niet eens een hondje door de kamer, terwijl alle koningskinderen verzot zijn van dierenspul. Een muziekje hoorde ik ook niet. Er was wel televisie om de idylle te filmen, maar dat zegt niets over de substantie van verzoening. Dat is pr.

Verzoening is meestal een weerkaatsing, soms een ritueel van belangenbehartiging. Als geesteshouding is het een cliché. Ik hoop dat het bij Albert, Paola en Delphine dieper zit, maar ik heb mijn twijfels. De ontkenning van elkaars bestaan heeft te lang geduurd. Om dat weer goed te maken is een leven nodig, dat red je niet met één audiëntie. Niet dat het hen niet zou gegund zijn, maar de Saksen Coburgs zijn onverbeterlijke eigenheimers en Delphine bestaat uit een amalgaam van schrammen en wonden. Zij heeft meer dan een zalfje nodig.

Verzoening is mooi, maar zelden oprecht. Het verleden blijft altijd hangen, alle grote woorden ten spijt. Er is van alle partijen op zijn minst een rituele zuivering nodig.