Verkiezingsuitzendingen zijn voor nieuwsredacties de beste teambuilding

Mark Coenen gaat op wandel met de week.

Nog zes weken en we zijn ervan af. Geen filmpjes meer van lachende kandidates in lege hallen op hoge hakken.

Geen heroïsche spotjes met zwoegende flandriens op fietsen, ingelezen met een dramatische stem uit de kelder, die iets zouden moeten zeggen over onze volksaard. Wel geen vrouw of kleur te zien: die mogen niet meefietsen.

Weg zelfgedraaide soaps van dikdoeners met tijd te veel, geen spotjes die een ongegeneerde kopie zijn van een reclamecampagne voor een Deens tv-station.

Tot 26 mei hanteert de openbare omroep ook een zelf in het leven geroepen sperperiode, waarbij de kandidaten alleen maar in programma’s van de nieuwsdienst hun kunstjes mogen vertonen. Vlaanderen slaakt een zucht van verlichting, een windhoos gelijk.

De wolvinnen van Terzake scherpen hun tanden, therapeutische sessies om het vragenvuur van Phara te overleven worden georganiseerd.

Ivan De Vadder slaapt tot de verkiezingen onder zijn bureau op de Reyerslaan om toch maar niets te missen. Verkiezingsuitzendingen zijn voor nieuwsredacties de beste teambuilding.

Het recente debat tussen De Wever en Nollet van onze collega’s van De Tijd en L’Echo was geen debat maar een dovemansgesprek: te verwachten en voorspeld.

Veel interessanter was de manier waarop het de volgende dagen in leven werd gehouden op de sociale media, met handige compilaties, maar vooral met een zeer boeiende factcheck.

Elke uitspraak van beide heren werd achteraf tegen het licht gehouden en gecheckt. In beeld.

Dat werkt uitstekend. ‘C’est faux’ verschijnt er op het bevriezende beeld als De Wever verkeerde cijfers gebruikt over de werkloosheid in Brussel. ‘C’est vrai’ ziet men bij een juiste quote over de hoogte van de Belgische minimumlonen. Ook Nollet wordt op dezelfde manier gekaderd en gewogen.

Het is een simpel maar fantastisch procedé dat de journalist een wapen geeft waarvan haast nooit gebruikgemaakt wordt. Dat kan ook dikwijls niet, want zowat alle actuaprogramma’s op tv gaan ongeveer live op antenne.

Er is geen tijd om te checken of de politicus liegt, rakelings langs de waarheid scheert of de juiste cijfers gebruikt. Je bent als anker al blij dat het gesprek spoort en dat de eindregie niet te veel in je oren blaast met aanwijzingen.

Politici beheersen hun materie veel beter dan de journalist, die een allesweter moet zijn. Live heeft de politicus de macht.

De oplossing is simpel: alle verkiezingsprogramma’s in uitgesteld relais. Halfuurtje moet genoeg zijn. Een batterij factcheckers corrigeert de uitspraken waar nodig. En verbetert waar moet.

In beeld. Geen analyse achteraf, zoals bij Zinzen en Van Cauwelaert, maar tijdens. Beeld wordt stilgezet, juiste informatie wordt gegeven. Alleen dié versie wordt uitgezonden.

Na de spellingcheck de politieke check. Het beeld bevriest, de kiezer wint.

U kijkt toch ook?