‘Vergelijk politici niet met edele dieren’, bromde Franco me toe

Hilde Van Mieghem neemt de tijd voor een gloedvolle kijk achter de schermen van haar leven.

Het was een intense week. Naast wandelen was ik enkel bezig met de premontage op papier van de interviews met getuigen voor de docu Als je eens wist... over geweld tussen (plus)broers en (plus)zussen. Maar vanaf nu staan er zes lege weken in mijn agenda. Halleluja, zes hele weken!

Mentaal zit ik op mijn tandvlees, maar bij het zien van die lege pagina’s in mijn agenda, knap ik al op. Wat een heerlijk vooruitzicht: 42 dagen waarin ik niet ­on­line moet vergaderen, geen administratief werk te doen heb en niet moet nadenken over de gruwel die zich achter vele gevels afspeelt.

Een zee van tijd om ongestoord verder te schrijven aan mijn tweede boek, iets wat ik niet ervaar als werk. Hoewel het nu en dan echt ploeteren is, en ik me vaak een boer voel die wegzakt in een drassig en modderig veld en bezorgd toekijkt of de zaadjes ook daadwerkelijk kiemen en groeien.

Voor ik me op dat veld begeef echter, moet ik afkicken van de rush van de voorbije weken. Een dagje niksen vandaag, besloot ik vanmorgen, stapte uit bed en trok mijn wrakkenpak aan: joggingbroek, T- en sweat­shirt, trui en dikke sokken.

Eerst wandelen met mijn hondje Mr. Wilson. Daarna uitgebreid ontbijten. De voorbije week at ik vaak maar één keer per dag, terwijl ik nog bleef doorwerken ook – niet goed, ik weet het.

Spinnend als een poes zat ik daarna een tijdje met gesloten ogen in het felle zonlicht dat door een van de ramen naar binnen viel en bedacht dat ik geen idee had hoe het er op dit moment in de wereld aan toegaat.

Even door Twitter scrollen. Eén week nieuwsstilte en ik kan niet meer volgen. In de hoop mezelf wat bij te spijkeren kijk ik naar De ­zevende dag, maar na een half uur bitsig gekrakeel van onze politici gonsde mijn hoofd als een overbevolkte bijenkorf.

Ik besloot om mijn dode vrienden een bezoekje te brengen, die kletsen zelden uit hun nek en zijn verbazend goed op de hoogte van wat er gaande is in de wereld.

Nog voor ik het hek opende, riep de eeuwig 16-jarige Antonella: “Ciao Ilde, heb je ze gehoord vannacht?”

“Wie?” vraag ik.

“I lupi”, riepen ze nu allemaal door elkaar heen.

“Wolven? Nee,” zei ik, “niets gehoord, maar ik zag er net wel een paar op tv.”

“Vergelijk politici niet met die edele dieren”, bromde Franco me streng toe.

“Scusi,” zeg ik, ‘je hebt helemaal gelijk.”

Opgewonden vertelden ze dat er zich in het bos een roedel wolven bevond die vannacht een geweldig huilconcert ten beste had gegeven en bij het krieken van de dag langs het hek van hun rustplaats was gelopen.

“Vergeet het nieuws,” besloten ze hun verhaal, “en luister naar de natuur.”

Maar pas op, lachten ze luid toen ik weer vertrok, jou zullen ze niet aanvallen, maar Il signore Wilson vinden ze vast een heel lekker hapje.