Verdienen wij nu echt niet beter dan dit?

Premier Charles Michel (MR) heeft de kern van zijn regering bijeengeroepen voor een langverwacht spoedoverleg over enige hangende dossiers. Op de agenda staan onder meer beslissingen over de definitie van zware beroepen en over mobiliteit. Later volgen nog het Energiepact en mogelijk ook Arco.

Voorspellen in de politieke verslaggeving is altijd riskant, maar het scenario van de komende dagen durven we al uittekenen. Het zal spannend zijn! (Althans volgens de verslaggevers die ons live vanonder de stolp van de Wetstraat elk uur zullen updaten over vooruitgang die alweer niet geboekt wordt.) Het zal laat worden! En uiteindelijk zal de premier ‘Deal’ tweeten en zal de wereld zich in verwondering buigen over iets wat blijkbaar niet ‘Lenteakkoord’ mag heten.

Als we toch al weten hoe ‘happy’ dit verhaal zal eindigen, kunnen we misschien even kijken naar de methodiek van dit soort 'ultieme akkoorden'. Daar deugt namelijk niks aan.

Blijkbaar moet nu gauw-gauw van alles beklonken worden, want weldra begint de (lokale) verkiezingscampagne en zit deze regeerperiode er volgens sommigen alweer op.

Mogen we het principieel en hartsgrondig oneens zijn met die nogal radicale bestuurlijke arbeidstijdverkorting? Dit land staat nog bijna anderhalf jaar voor de nationale stembusgang. Tel er ook nog een half jaartje regeringsvoming en inlopen bij, en 2 jaar van de vooraf ‘uniek’ genoemde legislatuur van vijf jaar zonder verkiezingen is gewoon over de balk gegooid.

Dubbel jammer

Terecht wordt in alle geledingen van de samenleving gestreefd naar minder verspilling. Dan mogen wij als burgers ook niet aanvaarden dat zomaar de helft van een kabinetsperiode vergooid wordt aan tactiekjes en campagnestrategieën van partijhoofdkwartieren die zichzelf veel te genereus betoelagen.

Na de nogal miezerige en bochtige uitkomst van het eertijds zo geprezen Zomerakkoord zou je verwachten dat de regering zich niet nog eens waagt aan zo’n wankele meccano van compromissen. Wel dus. Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen, een Belgisch bewindslid doet het met volle overgave.

Het resultaat zal dus ook nu weer een opeenstapeling zijn van halve, dubbelzinnige en tegenstrijdige principeakkoordjes, die uiteindelijk in een of andere vorm met de karwats door het parlement zullen worden gejaagd. Dat is dubbel jammer omdat het ook ditmaal gaat om thema’s die elk van zichzelf een grondig debat verdienen.

Natuurlijk heeft Charles Michel deze techniek van besluitvorming niet uitgevonden. Guy Verhofstadt (Open Vld) deed het net zo, en Jean-Luc Dehaene bouwde er als ‘loodgieter’ zelfs enige faam mee op. Dat is helemaal juist.

Oké, kijk nu eens naar de institutionele en wettelijke koterij die het gevolg is van die komieke traditie. En vraag je bij jezelf af: verdienen wij nu echt niet beter dan dit?