Vanwaar toch ook die ongebreidelde drang naar 'me-time'?

Beste Siska,

Je hebt het zwaar te verduren de laatste dagen. Je hebt aanhangers en je hebt er die beamen dat er niets mis is met je kind af en toe eens lastig (we gaan het niet over het woord 'fuckers' hebben) te noemen. Die het vooral waardevol vinden dat je durft te zeggen wat anderen denken: dat je het als moeder best wel eens moeilijk hebt en dus niet voortdurend op je roze wolk zit. Je hebt tegenstanders die vinden dat je een slechte moeder bent omdat je zegt dat je kinderen lastig kunnen zijn. Die vinden dat als jij klaagt dat je het af en toe wel eens moeilijk hebt, je dan maar niet aan kinderen had moeten beginnen.

Ik voel voor beide groepen sympathie. Maar wat mij vooral bezighoudt in heel deze discussie is een onderliggend probleem. Ik ben zelf moeder van vier opgroeiende kinderen en ja, die zijn best wel eens lastig. Maar ik voel niet de noodzaak om dat voor de hele wereld uit te schreeuwen omdat het ten eerste evident is en ten tweede deel uitmaakt van het leven. Omdat lasten en lusten samengaan, altijd en overal, en wij hier mee om zouden moeten kunnen zonder al te veel zelfbeklag.

Omdat ik weiger te streven naar een leven dat alleen maar bestaat uit plezierige dingen en kwalitatieve 'me-time'. Omdat ik veerkracht belangrijk vind en ook mijn kinderen dit graag wil bijbrengen. Omdat ik hou van mijn kinderen ook op gewone dagen waarvan opstaan, lachen, ruzie maken, eten, morsen, vervelen, kibbelen, in de weg lopen, knuffelen en slapen gaan de voornaamste ingrediënten zijn. Genieten van elkaars aanwezigheid, zelfs op lastige momenten, van eenvoudige dingen, van de lasten en de lusten elke dag weer. Dat wil ik doen en dat wil ik hen ook graag bijbrengen.

Vanwaar toch ook die ongebreidelde drang naar 'me-time'? Ik lees het overal. Maak tijd voor jezelf, eis je persoonlijk tijd op, zet de anderen en dus ook je kinderen op geregelde tijdstippen aan de kant. Ik voel het niet. Waarom niet meer aandacht voor 'us-time'? Simpelweg samen-zijn? Zijn die anderen echt voornamelijk een last? Zijn die zeven uur dat je kinderen in bed liggen of dat avondje uit echt je beste momenten? Ik weiger het te geloven. Het kan deugd doen toegegeven, maar er is meer.

Misschien heeft het ook te maken met die andere verontrustende evolutie dat samenzijn met je kinderen betekent dat je fantastische en buitengewone dingen moet doen. Denk aan samen cupcakes bakken of naar een pretpark gaan om dan nadien doodvermoeid ze de volgende zeven dagen naar de opvang te brengen. Oef, 1 september, eindelijk rust.

Kinderopvang van 7 tot 19 uur, ook als we niet buitenshuis werken, tijdens vakanties, tijdens ons bevallingsverlof, ... Want met kinderen thuis, stopt blijkbaar het gewone leven. Niets is nog mogelijk, zelfs geen boodschappen doen, een overschrijving regelen of een kast schoonmaken. Kinderen heb je om mee uit te pakken op feestjes, op Facebook en af en toe een onvergetelijke ervaring mee te beleven.

Maar voor de rest moeten ze zoveel mogelijk en op zoveel mogelijk manieren uit het gewone, dagdagelijkse leven gehouden worden, want dat ervaren we als lastig. Dan kunnen we niet meer genieten. Hebben we nood aan 'me-time'. Voor alle duidelijkheid: er is niets mis met genieten, maar wel met onze onophoudelijke drang ernaar en bij de minste tegenwind ons luidkeels gejammer. We hebben in de geschiedenis nog nooit zoveel genoten als nu, maar ook waarschijnlijk nooit meer geklaagd dan de dag van vandaag.

Beste Siska, je hebt gezegd wat je wou zeggen, maar stop nu met dat zelfmedelijden en vooral het onrealistisch streven naar het perfecte geluk: én een fantastisch gezin én een fantastische job én fantastische me-time. Iedereen weet ondertussen dat de roze wolk niet bestaat.

Probeer te genieten ook van de minder mooie momenten samen, van de lasten en de lusten, van het gewone leven met een lach en een traan. Het loont echt de moeite!

Hartelijk,

Isabel De Beule