Van Dievel en Wuyts werden bff’s, en de nieuwe roman ‘De koers’ is een spannend en onderhoudend meesterwerk geworden

Marc Van Ranst is viroloog aan de KU Leuven. Zijn column verschijnt tweewekelijks, afwisselend met Els van Doesburg.

Toen de bel ging op het kantoor van Van Ranst Consulting was Goedele Wachters reeds het laatavondnieuws aan het presenteren. La Wachters verdient nooit minder dan ieders volle aandacht, en het was met tegenzin dat ik de parlofoon opnam. “Meneer Van Ranst, met Louis Van Dievel, schrijver en ex-VRT-journalist. Je moet mij helpen.”

“Van Dievel helpen? Ik dacht het niet”, was mijn eerste gedachte, maar mijn nieuwsgierigheid won het van mijn slecht karakter, en dus zei ik: “Kom naar de 14de verdieping, Louis. Vanuit de lift, twee keer links”. Even later stapte een grijze Louis Van Dievel in een gekreukte grijze Columbo-regenjas met een grijs sigaarstompje in zijn mondhoek de vestibule van mijn kantoor binnen. Naast hem strompelde zijn levensgezel Brabançonne, een stokoude grijze dobermann. “Het gaat de laatste tijd niet goed met Louis”, zei Brabançonne bedrukt. Van Dievel liet zich in een zetel glijden, en zuchtte: “Kijk, meneer Van Ranst, ik weet dat ik in een vroeger leven af en toe lelijke dingen over u heb geschreven op mijn blog voor VRT NWS, maar dat was allemaal maar om te lachen. Ik heb uw hulp nodig.”

“Zand erover, Louis”, hoorde ik mijzelf zeggen. “Merci, Marc, merci”, gromde de dobberman stilletjes. “Ik zit met een groot probleem, meneer Van Ranst. Ik moet om den brode om de twee jaar een boek schrijven, maar het lukt niet meer. Ik heb geschreven over het hof van assisen, over de onderpastoor...” “En over de Pruimelaarstraat”, vulde ik aan. “Maar nu is het helemaal op,” snikte Van Dievel, “ik vind geen enkel onderwerp voor mijn volgende roman.”

Ik had direct door dat Van Ranst Consulting aan deze zaak geen stuiver ging verdienen, maar af en toe moet je ook iets pro Deo kunnen doen. “Ik ga je helpen, Louis. Ga naar huis, ik ga uw probleem eens overpeinzen, en ik bel je morgen met een oplossing. Twee keer rechts, en dan ben je aan de lift.” Louis en Brabaçonne stapten naar buiten, en ik vond dat ze al iets meer veer in hun tred hadden.

De volgende ochtend belde ik Michel Wuyts. Ik doe dat dikwijls wanneer ik enkele uren tijd over heb. We babbelden eerst een uurtje over het Belgisch kampioenschap van 1972 in Bornem, mijn geboorteplaats. Ik was zeven jaar en een onvoorwaardelijke überfan van Eddy Merckx. Met een Merckx-petje op mijn hoofd zag ik de renners een vijftal keer voorbijrijden over de Molenveldweg. In de laatste lokale ronde reden Merckx (in de regenboogtrui) en Walter Godefroot (in het iconische zwart-witte Peugeot-Michelin-truitje) een dikke halve minuut voor het peloton uit. Ik kon niet geloven dat Godefroot uiteindelijk in de spurt won van Merckx, en dacht toen dat Merckx hem wellicht had laten winnen. Michel Wuyts legde mij geduldig uit dat Godefroot ook al in 1965 eens in een sprint van Merckx had gewonnen op het Belgisch kampioenschap in Vilvoorde, en dat hij een van de weinige renners was die sneller was dan Merckx in en een-op-eensprint.

Omdat Michel voelde dat deze kwestie vijftig jaar later nog altijd heel gevoelig lag, veranderde hij het gespreksonderwerp naar de legendarische Thomas Pips-tekeningen die Buth (Leo De Budt) tussen 1947 en 1982 tijdens elke rit van de Ronde van Frankrijk tekende voor het Tour-krantje van Het Volk. Samen met de uitslag en een summier ritverslag werd dit Tour-krantje op 120.000 exemplaren gedrukt. In de late namiddag werd het met bestelwagens, moto’s en zes sportvliegtuigjes vanuit Gent over gans Vlaanderen verspreid. In de vooravond ging vervolgens een legioen jonge verkopertjes met een fluitje, een petje en een draagtas van Het Volk de extra editie verkopen in de straten van Vlaanderen. In elke tekening verstopte de tekenaar een Buth-muis. Generaties kinderen zijn opgegroeid met zich elke Tour-avond suf te zoeken naar die muis. Ik verzamel die krantjes, maar ze zijn ondertussen moeilijk te vinden.

Na twee uur vond ik dat ik ter zake kon komen. “Michel, mag ik je een gunst vragen? Zou je Louis Van Dievel willen helpen met wat ideetjes voor een nieuw boek? Iets over de koers? Misschien een whodunit over een valpartij in het peloton, of zo?” “Maar natuurlijk”, zei Michel goedgeluimd. “Laat Louis mij opbellen, en dan fiksen we dat.”

En zo geschiedde. Van Dievel en Wuyts werden bff’s, en de nieuwe roman De koers is een spannend en onderhoudend meesterwerk geworden dat ik met plezier heb uitgelezen.

Een kleine moeite voor Van Ranst Consulting betekent soms een wereld van verschil.