Uiteindelijk is er slechts één leerkracht nodig om een zaadje te planten

Jana Antonissen is columnist.

Door het lerarentekort krijgen sommige scholieren al maanden geen Frans meer. Een groeiende groep vindt lezen moeilijk; tijdverlies.

Die ontlezing is al even aan de gang.

Op mijn eindtoets Engels verliet de leerling voor mij huilend het lokaal. De lerares had een ongelezen kopie van Lord of the Flies naar zijn hoofd gekegeld.

Ook tijdens mijn test vloeiden er tranen; zo opgelucht was de juf iemand voor haar te hebben die het boek gelezen had.

In alle wanhoop wordt vandaag iedereen die wil voor de klas gezet: elektriciens, stewardessen, zelfs zesdejaars.

“Ga jij het maar uitleggen,” zuchtte destijds ook een vermoeide leerkracht geschiedenis terwijl ze me vanachter mijn bank trok, “naar jou luisteren ze vast wel”.

Hoewel ik me toen erg uncool voelde, werkte het achteraf gezien als aanmoediging: mijn ideeën mochten gehoord worden.

Uiteindelijk is er slechts één leerkracht nodig om zo’n zaadje te planten. Of een goed boek.

Maar om dat te begrijpen heb je toch weer die leerkracht nodig.