Uit het debat over onverdoofd slachten blijkt: Descartes is helemaal dood

Mark Coenen is columnist.

Er bestaat een filmpje waarin Jean-Claude Van Damme zwevend tussen twee monumentale Volvo-trucks een spreidstand doet terwijl ze perfect parallel naast elkaar rijden. Zonsondergang in de achtergrond, muziekje van Enya erbij.

Als ik er alleen maar naar kijk kan ik al drie dagen niet lopen van de plaatsvervangende liespijn, maar Jean-Claude heeft al andere varkentjes gewassen. Vroeger at hij ze ook op, maar nu is hij flexitariër. Deze week vraagt hij in een spotje van Gaia aan de Brusselse politici om, net zoals hun Vlaamse en Waalse broeders, het onverdoofd slachten te verbieden. Morgen wordt het voorstel gestemd in het Brusselse Parlement.

De kans dat zijn smeekbede aarde aan de dijk zet is iets groter dan dat Theo Francken minister mag worden in de volgende PS-regering: schier onbestaande dus. Daar zorgt een andere spreidstand voor. Zonder muziek van Enya.

Het debat dat aan de beslissing voorafging was kwaadaardig en hallucinant: een scheepslading aan wetenschappelijke argumenten over het lijden van een dier dat pijnlijk en levend verdrinkt in zijn eigen bloed werd simpelweg van tafel geveegd met: “Ik kan niet geloven dat die dieren lijden.” Woorden van Fouad Ahidar van One.brussels, die daarmee trouwens dwars tegen de partijlijn ingaat.

De socialistische Internationale werd hier even een socialistische provinciale, wat in een soepele democratie natuurlijk moet kunnen, maar dan na een evenwichtige afweging van alle argumenten, zeker de wetenschappelijke.

Het enige argument dat telde was de stembus, maar dat is voor politici zonder scrupules veelal de enige leidraad.

De hypocrisie der cognitieve dissonantie waarbij men tegelijk een hond kan strelen terwijl men stoofvlees met friet eet werkt op gewone dagen al prima maar wordt hier extra gelegitimeerd door een geloof. “Ik kan en wil niet geloven dat God wil dat die dieren lijden. Dus lijden ze niet.”

Descartes is helemaal dood nu: het is niet meer ‘ik denk, dus ik ben’, maar ‘ik geloof, dus is het zo’. Het is een zoveelste bijzondere drogreden om alle maatschappelijke discussie uit de weg te gaan en doet denken aan de oekazes van mijn moeder die, als wij weer eens niet wilden luisteren, ten einde raad Waarom? Daarom! riep, tegelijk een goed gemikte oorveeg uitdelend.

Alle geloof is gebaseerd op één premisse: dat er niets te bewijzen valt. Waarom? daarom. Het finale gezagsargument. Wie dat in vraag durft te stellen is intolerant en voor hij het weet islamofoob. Werp al uw onverdoofd slachten op de heer.

Niet te geloven.