U hebt geen alcohol nodig om plezier te maken

Fijn, grof en onbesneden: Frederik De Backer blikt terug op de week. ‘We interviewen mensen omdat ze níét drinken, zoals we mensen interviewen die heroïne spuiten.’

Wat zouden wij, zo al nietige schepsels, zijn zonder alcohol? Een nest futloze grijze muizen, wachtend op dat verlossende heuveltje bij de ingang van het hol. Contactgestoorde, welhaast comateuze lege hulzen van wat mensen hadden kunnen zijn; dansend, zoenend, brakend als voor het laatst. Waarom drinken van ’s levens kelk als hij ons niet tot zoete beklagenswaardigheden brengt?

Inmiddels is februari in zijn gebruikelijke kilte komen aanwaaien, en daarmee ook Tournée Minérale, Vlaanderens favoriete mislukte voornemen. De ene grijpt het initiatief aan als detoxkuur, een tweede als omslag van een leven geleid op de bodem van een ribbelglas, een derde om zich smalend overeind te houden aan een verlaten toog, en een vierde om een maand lang over niets anders te praten, dapper als hij strijdt tegen de bierkaai.

Ik moedig het alvast aan. Alcohol is verantwoordelijk voor te veel ellende om er niet op zijn minst af en toe bij stil te staan, desnoods als denkoefening. Hoeveel mensen vonden al niet de dood in een schuimkraag, indien niet henzelf de neus kietelend, dan wel die van een aanrijder of gewelddadige partner? Hoeveel handicaps, trauma’s en bevuilde truien zijn niet het gevolg van een lollig avondje?

Want natuurlijk wordt er weleens gelachen, alleen begrijp ik niet waar die afhankelijkheid vandaan komt. Alsof alcohol een vereiste is voor gezelligheid of plezier. De limoen in de margarita. De koppijn bij de kater. Ik zie sommigen wijn drinken alsof het water is. In deze eigenste krant worden mensen geïnterviewd omdat ze níét drinken, zoals we mensen interviewen die heroïne spuiten. Curiosa. Afwijkelingen. We bouwen er nog net geen circustent omheen.

Zelf drink ik niet, u had vast al wel zo’n vermoeden, en de aandrang om het te ‘leren’ heeft mij nooit bekropen. Ik heb weleens geproefd, soms zelfs meerdere glazen na elkaar, maar interessanter werden die avonden er niet op. Ook de vele momenten die mij zijn gegund in het gezelschap van geesten die de mede wel in vervoering bracht, waren van een saaiheid en droefenis die met weinig te vergelijken valt. Hún alcohol doodde míjn hersencellen. Interessante gesprekken strandden in onsamenhangend gebral, lege blikken, vijandigheden. Vaak zelfs, zo mogelijk nog erger, in dans.

Geen betere ontwenningskuur dan om 2, 3 uur ’s nachts kraaknuchter een café binnen te stappen.

Hoeveel mensen die me al hebben toevertrouwd dat ze me graag eens zat zouden zien… Waarom? Hoe kan de versie van mij die zich onder ligt te pissen op een kleverige cafévloer ooit te verkiezen zijn boven de droge? Wat komt uit de nevel gekropen dat interessanter is dan wat ik in helderheid van geest uitspreek? En omgekeerd: waarom zou ik uw volle verstand ruilen voor het verzopen; de foto voor de karikatuur? In hoeverre bent u dan mijn vriend en geen aapje dat danst voor geld?

Wat mij betreft doet iedereen wat hij wil, gesteld dat een ander er niet door wordt geschaad. Ik gun u allen alles. Laat de kanker u uithollen of uw levercirrose de vrije loop, als dat werkelijk is wat u wilt; ik wil zelf ook geen honderd jaar oud worden, ik snap het volkomen. Amuseer u, leef van dag tot dag, u kunt het maar gehad hebben. Onthoud gewoon dat u het niet nodig hebt om plezier te maken, of om zelf plezierig te worden bevonden, of interessant, of wat het ook is dat u denkt niet te zijn. U volstaat. Lach hem toe, spreek haar aan.

Hoe waardevol zijn geluk en genot als er niet met weemoed naar kan worden terugverlangd? Als ze ’s anderendaags al in donker zijn verzonken?

Ik hef het glas op de realiteit, en op hoe leuk die ook zonder kan zijn.