Twee gebeurtenissen hebben gemaakt dat ik de ruimte niet als een anoniem zwart gat zie: de maanlanding en ‘Star Trek’

Mark Coenen is columnist.

Wij hadden er maar een grote postzegel op pagina 7 voor over in de krant gisteren, terwijl de lancering van de James Webb-telescoop voor mijn part paginagroot op de voorpagina had gemogen. Zo’n telescoop heeft voor mij iets heroïsch en romantisch tegelijk en voor u denkt dat ik daarvoor in therapie moet: ik kan dat uitleggen.

Twee gebeurtenissen hebben gemaakt dat ik de ruimte niet als een anoniem zwart gat zie, maar als een veelbelovende oneindigheid vol sterrenstof en planetengedruis: de eerste maanlanding en Star Trek.

Ik was 11 toen Neil Armstrong, amper 66 jaar na de eerste gemotoriseerde vlucht van de gebroeders Wright (die exact 12 seconden in de lucht bleven en 36 meter ver vlogen), met Buzz Aldrin en Michael Collins door de dampkring knalde en even later als eerste mens voet zette op de maan.

Ik was toen wel meer onder de indruk van de eerste overwinning van Eddy Merckx in de Ronde van Frankrijk, die op dezelfde dag zijn tegenstand finaal tot een hoopje ellende reduceerde in de slottijdrit. Dat lag ongetwijfeld ook aan het enthousiasme van Fred Debruyne, die Merckx naar de overwinning schreeuwde op de BRT.

De wijsheid kwam met de jaren en het ontzag ook.

Die eerste maanlanding met een ruimtetuig dat over minder computerkracht beschikte dan een gemiddelde iPhone van de eerste generatie was een heroïsche prestatie die daarenboven live werd doorgestraald naar de aarde: de schimmige zwart-witbeelden en de krakende geluidsverbinding maakten de prestatie nog heldhaftiger.

De romantiek van de ruimte kwam er dankzij Star Trek, de zeer tot mijn verbeelding sprekende en intergalactische televisieserie waar de Starship Enterprise met nooit geziene volharding door allerlei soorten ruimtes klieft. In haar midden: de ravissante miss Uhura, het plaatselijke hoofd communicatie dat mijn hoofd op hol deed slaan.

Ik ken de intro, sonoor gedebiteerd door Captain Kirk, nog uit mijn hoofd: “Space: the final frontier. These are the voyages of the starship Enterprise. Its five-year mission: to explore strange new worlds. To seek out new life and new civilizations. To boldly go where no man has gone before.” De serie is nu te zien op Netflix, maar de iconische beginfrase is eruit geknipt, om de intro van het programma korter te maken en de zaplust te verminderen, waarschijnlijk : alles moet kapot.

Gelukkig is er nu die nieuwe telescoop die op weg is naar het begin van de tijden, bijna 14 miljard jaar geleden. Net op het moment dat we hier op aarde aan het begin van het einde der tijden staan, als men de jaaroverzichten en doomscrollers mag geloven. Deze nieuwe telescoop, sprak de NASA, is een bewijs waarvan wij op aarde in staat zijn als we willen samenwerken. En zo is het maar net.

Hoop doet leven, ook als dat leven buitenaards zou zijn.