Trump is nu sterk genoeg om de Republikeinse partij te vernietigen

Toen de pest in Thebe uitbrak, stuurde Oedipus zijn zwager naar het orakel van Delphi om de oorzaak te ontdekken. Hij besefte niet dat de stad voor zijn misdaad werd gestraft. Vandaag is de Republikeinse Partij onze Oedipus. De meest succesvolle demagoog en charlatan in de geschiedenis van de Amerikaanse politiek zaait verderf in de partij. Zij zoekt wanhopig naar de oorzaak en de remedie, zonder te beseffen dat zij het onheil zelf over zich heen heeft geroepen.

Laten we duidelijk zijn: Trump is geen toeval. En hij heeft de Republikeinse Partij of de conservatieve beweging niet gekaapt. Hij is een creatie van de partij zelf, haar monster van Frankenstein. De partij heeft hem tot leven gewekt, heeft hem gevoed en zo sterk gemaakt dat hij haar kan vernietigen.

Want wie heeft de Republikeinse kiezers geleerd dat je de regering, de instellingen, de politieke tradities, de partijleiders en de partijen zelf moet bestrijden, negeren en bespotten? Dat heeft de partij zelf gedaan, met haar blinde obstructionisme, met haar herhaalde dreigingen dat ze het bestuur lam zou leggen omdat ze het niet eens was met een beleid of wet, met haar voortdurende oproepen om beslissingen van het Opperste Gerechtshof ongeldig te verklaren, met haar bewering dat elk compromis verraad is, met haar interne coups tegen leiders die het niet eens waren met haar tactiek van de verschroeide aarde?

Senator Ted Cruz is een van de Republikeinen die de toon hebben gezet en de weg hebben gebaand voor een personage met nog minder respect. Met het ironische gevolg dat Cruz, samen met de rest van de partij, nu het onderspit delft tegen een zuiverdere versie van zichzelf, een anarcho-revolutionair met minder ideologische ballast. Dit is niet de eerste revolutie die haar eigen kinderen verslindt.

En dan was er de inschikkelijkheid van de partij tegenover de onverdraagzaamheid in haar rangen, en de manier waarop ze die heeft uitgebuit. De meeste Republikeinen zijn geen bekrompen fanatici. Maar ze hebben de fanatici wel laten begaan. Wie lanceerde de aanval op de - legale en illegale - immigranten, lang voor Trump op het toneel verscheen en er zijn belangrijkste strijdpunt van maakte? Wie heeft elke redelijke oplossing voor het reële probleem van de illegale immigratie gesaboteerd, zodat senator Marco Rubio zijn principes - en zijn eigen immigratiewet - moest laten vallen om kans te maken op de nominatie? Dat was Trump niet. Het waren zelfs de extremisten in de partij niet. Het waren de goeroes en de intellectuelen van de Republikeinse Partij, in hun poging om populistische passies te kanaliseren en president Obama een hak te zetten. Trump gaat gewoon verder op de weg die zij zelf hebben gekozen. Hij profiteert van de volkswoede, de xenofobie en, jawel, de onverdraagzaamheid die de partij zelf heeft ontketend.

Idiote islamofobie

En dan was er de haat tegen Obama, een pervers syndroom met een racistisch tintje dat elke beschuldiging geloofwaardig maakte en elke tegenkanting rechtvaardigde. Had de president het in veel opzichten beter kunnen doen? Ja. Heeft zijn buitenlands beleid bijgedragen tot de ontrafeling van de liberale wereldorde die de VS na WOII tot stand hadden gebracht? Ja. Die mislukkingen verdienen kritiek en een faire oppositie. Maar de kritiek van de Republikeinen en de conservatieven heeft een ongemeen duistere en paranoïde vorm aangenomen. In plaats van geloofwaardige alternatieve strategieën voor de crisis in het Midden-Oosten voor te stellen, zijn veel Republikeinen in een idiote islamofobie vervallen, met onfrisse verdachtmakingen over de persoonlijke loyaliteiten van de president.

Men vertelt ons dat Trumps legioen van 'boze' kiezers zo kwaad is omdat de lonen stagneren. Nee, zijn aanhangers zijn kwaad omdat de Republikeinse Partij hen al bijna acht jaar zegt dat ze kwaad moeten zijn. Ook daar profiteert Trump nu van. Hij is hun vaandeldrager geworden, de Napoleon die de vruchten van de revolutie plukt.

Waarom heeft de partijleiding niet vroeger geprobeerd om Trump te stoppen, toen het nog kon? Maar hoe had ze dat kunnen doen? Trump maakte gebruik van de krachten die de partij zelf had gecultiveerd om aan de macht te komen. Sommige Republikeinse leiders en goeroes die nu oproepen tot een contrarevolutie tegen Trump, waren nog niet zo lang geleden blij met zijn bijdrage aan het debat. Zijn rivalen voor de nominatie, die nu in de vergetelheid dreigen te verdwijnen, durfden hem eerst niet aan te vallen omdat ze bang waren zijn aanhangers tegen zich in het harnas te jagen. In plaats daarvan gingen ze elkaar te lijf en klauwden ze naar elkaars gezicht terwijl ze een na een in het zand beten. Chris Christie, de gouverneur van New Jersey, haalde nog één keer keihard uit voor hij sneuvelde. Naar wie? Naar Trump? Nee, naar Rubio. Jeb Bush spendeerde miljoenen aan zijn hopeloze campagne. Tegen wie? Niet tegen Trump.

Wat nu? Weldra zal de schepping van de Republikeinen worden losgelaten op het land en zullen anderen moeten doen wat de partij niet heeft gekund. De enige optie, ook voor veel Republikeinse kiezers, is een stem op Hillary Clinton. De Republikeinse Partij valt niet meer te redden, maar het land nog wel.