Toen de groep ‘Seks verandert alles’ ­inzette begon plots eenieders gsm te trillen

Mark Coenen gaat op wandel met de week.

Het gedicht van Amanda Gorman, Lady Gaga in al haar glorie, de ­zelfgebreide ovenwanten van Bernie Sanders, het elleboogje tussen Obama en Biden: voor vele Amerikanen viel Nieuwjaar pas afgelopen woensdag, bij alvast de heiligverklaring van de nieuwe president.

Een traan welde op vele gezichten.

Het kan zijn dat Trump niet ­uitgespeeld is, wat hij zelf graag laat uitschijnen, maar het trauma dat hij heeft veroorzaakt blijft ­nazinderen.

Een combinatie van incompetentie en pretentie is altijd dodelijk, maar zeker in de handen van een narcist die te veel fond de teint gebruikt.

Ook bij ons ging het snel: politici die tot voor kort plechtig verklaarden dat Trump slim bezig was en dat hij de zaak helemaal onder controle had, begonnen plots in het Engels te ­tweeten.

Opportunisme als motor van politiek handelen: lakeien van een Wetstraat die voor mij voor alle verkeer mag worden afgesloten.

Het lege en belegerde Washington werd het decor van een eedaflegging die hoe dan ook historisch was. Zelfs zonder volk maakten de Amerikanen, uitvinders van het gezwollen ­entertainment, er iets moois van.

Bij zo’n feest hoort muziek en ook daar kunnen ze er over de plas wat van. De line-up van die concerten zegt ook veel over wie ze ­organiseerde en wat blijkt: niemand had zo weinig smaak als Trump.

Op de eed­aflegging van J.F. Kennedy zongen Ella Fitzgerald, Harry ­Belafonte en Frank Sinatra: de line-up to end all line-ups, zeker als je die ­vergelijkt met die van 2016. Alleen het oerconservatieve Mormon Tabernacle Choir zong toen het volkslied, waarna iedereen wist hoe laat het was.

Frank Sinatra is de enige artiest die zowel voor een Democratische als voor een Republikeinse president zong, want hij stond ook op het ­podium toen zijn vriend Ronald Reagan ­president werd.

Bruce Springsteen is ook vaak van de partij, maar dan alleen voor de ­Democraten.

Wij hebben zo’n indrukwekkende ­traditie niet, al worden er tijdens de Vlaamse en nationale feestdagen wel verdienstelijke pogingen ondernomen om een dansje te placeren.

Meest memorabele moment: het tweetalige, door Marie Daulne, Monza van Stijn Meuris en het team van toen nog wel geen 11 miljoen de hemelen in gezongen ‘Ik hou van u’ bij de feesten van 175 jaar België.

In 2019 mocht De Mens de plechtigheid van 11 juli in het Brusselse stadhuis opluisteren. Bassist Michel De Coster heeft relaties in kringen ­waarvan je eigenlijk niet wil weten dat ze bestaan en had een en ander gefixt.

Er werden oordopjes uitgereikt aan de ingang, maar toch zag men menig notabele goedkeurend hoofdknikken, dikwijls in de maat.

Tot de groep ‘Seks verandert alles’ ­inzette en plots eenieders gsm begon te trillen en parlementsvoorzitter Kris Van Dijck heel bleek wegtrok.

Al snel wist iedereen waarom.

Zoiets verzin je toch niet.