Tachtig wordt men in het leven gemiddeld maar één keer

Mark Coenen is columnist.

“Waar wáárt gij,” riep hij dan plots keihard, “op 23 januari 1944 om 21 uur?”

Zo werd Maurice De Wilde wereldberoemd. Hij was Vlaanderens best geïnformeerde pitbull over de Tweede Wereldoorlog en liet zijn gesprekspartners alle hoeken en kanten van de kamer zien en dat al van bij het begin. Tot de geïnterviewde in kwestie, doorgaans een doerak van het zuiverste water, nog net kon uitstoten dat hij “kapot was” en vroeg of hij “even mocht gaan liggen”. Waarop Maurice “godverdomme Léon” brulde en bleef doorvragen.

Topidee voor een talkshow over politiek anno nu, trouwens. “Waar wáárt gij, maandagavond, rond de klok van halfacht? In het station van Gent-Sint-Pieters? Bij de witten of bij de zwarten?”

Bij de zwarte: daar zaten wij gisteren. En niet in Gent maar in de Bourlaschouwburg. Bij het feest van en voor de Man van Taal: een soort van Poppoll maar dan met slechts één medaille. Iedereen weet dat Guy Mortier geboren werd in een zwart pak dat hij nooit meer heeft uitgedaan, tenzij het naar de droogkuis moest. Zoiets werd in Mol pas uitgevonden in 1973 en Guy is van 1943: dan weet u genoeg.

Wat begon bij een slap idee à la ‘laat ons Café De Sport bij Koos afhuren om te driebanden en om 12 uur een kebab bestellen’ kreeg snel licht megalomane trekken, want 80 wordt men in het leven gemiddeld maar één keer. Al heeft de man in kwestie weinig vrienden, stelden wij vast: 34 jaar iedereen verbaal een snor aannaaien en uitlachen in het Gat van de Wereld heeft zo zijn gevolgen.

Gelukkig was er een bataljon bejaarde Nederlanders aanwezig om de hoop te vergroten, anders was de zaal nauwelijks halfvol geweest. Maar wat een avond! De oudste op het podium was Kees van Kooten, die haiku’s rondstrooide als een landbouwer met zaaigoed te veel. De jongste was Roman Brusselmans, die in een draagzak gesnoerd zat waar ook vader Hermans sigaretten en aansteker zaten. “Ge kunt niet vroeg genoeg beginnen”, verklaarde zijn verwekker vertederd.

Delphine Lecompte las iets voor dat alleen uit bijvoeglijke naamwoorden bestond en Bart en Hugo braken met hun act het kot af maar begonnen nog tijdens de voorstelling met de wederopbouw: zij hadden een zaagske en hamerke en beitelke van de Gamma bij. Achteraf bleek dat de installatie van de traplift om op het podium te geraken helemaal niet nodig was geweest: Dhr. Mortier is nog altijd zo lenig als een kievit. Dat moest zelf Mikel Arteta, trainer van Mortiers favoriete ploeg Arsenal en virtueel aanwezig, bewonderend toegeven.

Donderend was het applaus.