Tachtig jaar geleden hingen die vlaggen daar ook. En het werd beschouwd als normaal

Jeroen Olyslaegers is columnist. Zijn column verschijnt twee keer per week, afwisselend met Jana Antonissen en Maud Vanhauwaert.

Deze week hingen er hakenkruisvlaggen in het Centraal Station te Antwerpen en werden er mensen in Duitse uniformen gesignaleerd. Ge krijgt boze mails van treinreizigers die vonden dat ze niet genoeg gewaarschuwd waren dat er die dag een scène werd opgenomen van de verfilming van uw oorlogsboek Wil. Op enkele nieuwsfora viel er nog wat te lezen over de schok van de reizigers bij het zien van dit ‘spektakel’. Ge hebt u vijf seconden in alle ernst afgevraagd of ge u niet moest verontschuldigen, ook al weet ge dat de reizigers via aanplakbrieven waren gewaarschuwd. Misschien te weinig, dat kan. Maar tachtig jaar geleden hingen die vlaggen daar ook. En het werd beschouwd als normaal, geen fictie. Was het niet gewoon luxe, die vijf seconden die een doorsnee reiziger deze week nodig had om zich te vergewissen dat het cinema bleek, en geen realiteit? Dat vraagt ge dus niet aan die mailende mensen. Want wie weet is dat wel arrogant. Ge schrijft dat morgen weer alles normaal zal zijn. Beloofd.