’t Is dat hij een vest van HelloFresh droeg, anders had ik hem niet serieus genomen

Frederik De Backer is columnist.

Je weet dat je in de grote stad bent terechtgekomen wanneer op een zaterdagvooravond de bel gaat en de jongen die je een abonnement op een maaltijdbox aanbiedt stijf van het poeier staat. Hij stond letterlijk te dansen toen ik de deur opende. Zoiets werkt misschien bij Dan Karaty, maar niet bij mij, vooral niet als je tijdens je uitleg voortdanst.

’t Is dat hij een vest van HelloFresh droeg, anders had ik hem niet serieus genomen.

Nu was de vrouw met wie ik naast de sponde ook de maaltijdbox zou delen indien deze me niet halverwege een gaillarde was aangeboden, van huis, en dus was een praatje een welgekomen afleiding van de somberte. Zelfs een praatje met een hossende zonderling in een vest van HelloFresh.

Of ik al van die vest had gehoord, meende ik te kunnen opmaken uit de klankenbrij die uit zijn keelgat kwam gegutst. Jazeker, ik had er zelfs nog een tijdlang meermaals per week recepten van mismeesterd, net als die van een handvol concurrenten overigens, maar was daar op een gegeven moment wijselijk mee opgehouden.

Ik stak mijn hoofd wat verder uit het deurgat. Twee collega-vertegenwoordigers. De ene bij de andere op de rug.

“Haha, niet op letten”, ratelde de danser. Ik wuifde naar de inmiddels zelf in haar deurgat verschenen buurvrouw aan de overkant. De laatste keer dat ik haar zag, woog ik 17 kilo meer. Ach, de somberte. Ze wuifde terug.

Hoelang was dat geleden dat ik daarmee opgehouden was hoelang was dat geleden? “Euh, een maand of twee”, loog ik omdat ik op een occasioneel ei na niet meer heb gekookt sinds 2021 en deze swingende gourmand morgenmiddag zijn slaap niet wilde ontzeggen.

“Ah da’s spijtig meneer ja heel spijtig want dan mág ik u zelfs geen korting geven ik mág niet eens da’s spijtig.”

“Ah,” zei ik, “da’s spijtig.”

“Ja had dat nu een halfjaar geweest dan wel maar nu is die…” en de vest loste op in de achtergrond, omdat mijn aandacht inmiddels was verschoven naar de Siamese tweeling, die aan elkaar stond te trekken zoals twee kinderen doen wanneer de ene nu eindelijk ook eens naar Hollandse nonsens op de iPad wil kijken of wat het ook is waarmee kinderen zich vandaag zoal bezighouden.

Wat waren dit voor handelspraktijken? Bij ons in het dorp kwam af en toe een getuige van Jehova langs, of een zwarte man die je al van achter een nog gesloten deur aanmaande “niet bang (te) zijn voor zwarte man!”; slechts zelden droegen zij daarbij een tweede exemplaar op de rug, laat staan dat ze eraan begonnen te trekken.

“... zelfs voordeliger via de website ja rechtsboven ergens een vakje waarop je kan klikken”, kwam de trappelaar weer mijn gehoorveld in mitrailleren. Ik zei nog eens “ah, da’s spijtig”, dankte het trio voor de vertoning en opende, nog voor de deur in het slot was gevallen, de Takeaway-app.