Straks vind ik weer een nieuwe dochter in het web dat je nu bouwt met kussens, lakens, dekens, dieren uit pluche en smokkelwaar

Jeroen Maris is columnist.

Eén kamer verder - er zit dertig jaar tussen ons, en een deur op een kier - hoor ik je zuchten in je slaap. Het klinkt luid, vertrouwd en geruststellend, en hoewel ik je niet zie, weet ik dat je er je ogen niet voor opendoet.

Soms praat je ook in je slaap, dan lost een handvol woorden op in de kamer en schampt de jaloezie me: je leidt ook levens waar ik niet bij kan. Je zegt dat je je dromen nooit herinnert, het zijn kraanvogels die snel hoogte maken en dan uit het zicht verdwijnen, maar misschien hou je ze gewoon liever voor jezelf. Bezit heeft zijn intrede gedaan in je leven: net zoals ik je soms vluchtig je spaargeld zie tellen, om dan met een tevreden grijnsje vast te stellen dat je iets hebt, dat het jouw centen zijn, zo zou het ook kunnen dat je het rumoer van je dromen als je persoonlijke eigendom beschouwt. Tussen een mens en de buitenwereld moet verweer zitten - vliezen, sponzig isolatiemateriaal, schuttingen - en misschien ben ik voor jou al de buitenwereld aan het worden.

Straks vind ik weer een nieuwe dochter in het web dat je nu bouwt met kussens, lakens, dekens, dieren uit pluche en smokkelwaar. Elke nacht slaap je anders, maar de zucht is er altijd. Er trilt geen ontgoocheling in, vermoeidheid ook niet echt, en voor berusting ben je nog te jong.

Misschien is het gewoon dit: een zucht, zuurstof die ergens diep opgehaald wordt, en dan theatraal uitgeblazen. Maar ik ben een vader, en dus geen man die zich aan de feiten houdt. Ik heb beslist: die zucht betekent dat je in precies de helft van je slaap zit. Je duidt het verschil aan tussen gisteren en vandaag. Waarom zou dat niet kunnen? Je bent zeven: oud genoeg om grenspalen in de grond te slaan.