Sta je gezellig grootvader bij te gieten, komt zo’n vliegende walvis voorbijronken

Frederik De Backer is columnist.

Naast het tarmac ligt een kerkhof. Letterlijk waar het asfalt eindigt, een paar tientallen meters van zitje 31C, een zitje dat zich situeert tussen een struise Waal en een qua drukte met de E40 vergelijkbaar gangpad in. Míjn zitje. Ik kijk aan tegen de ruggen van enkele tientallen kruisen, alsof ook zij die eronder liggen het een debiel idee vinden. Wie verzint zoiets? En wie aanhoort zulk gewauwel, aldoor instemmend knikkend, in plaats van de spreker met pek in te smeren en door een kippenren te rollen alvorens hem aan het dichtstbijzijnde landingsgestel te binden?

Sta je gezellig grootvader bij te gieten, komt zo’n vliegende walvis voorbijronken.

Ja goed, we vliegen. Ooit heette zoiets een mirakel, maar wie al eens de trein heeft genomen, is niet onder de indruk. Aan de overkant van het gangpad, dus een in tweeën gebroken meetlat van mij verwijderd, vult een dame een sudoku in. Links doen de Waal en zijn echtgenote hetzelfde. Daarachter, het glas voorbij: niets dan watjes. Schuin voor me snurkt een oude vrouw op die typische oudevrouwenmanier, net hoorbaar, net storend. Iemand leest een flutromannetje, iemand anders een gazet. De geur van koffie. Met het kerkkoor op stap.

We hangen nog geen tien minuten in de lucht of een man van middelbare leeftijd rept zich al voor de tweede keer naar het toilet. Je verstaat niets van de stem in de speaker, maar kunt er donder op zeggen dat ze je iets aansmeert. En jawel, daar komt al iemand een kar door het gangpad duwen, met in zijn zog alweer een ouwe meet met een blik in de ogen die bij ieder verkocht blikje, potje of zakje wint aan paniek.

Lopen de komende dagen op Tenerife rond: honderdvijftig bejaarden, enkele elegante jongedames, enkele minder elegante jongedames, enkele hoogst onelegante heren, niet zelden met een onstuitbare controledwang wat hun spullen in het bagagecompartiment boven mijn hoofd betreft, één boomlange donkere man met klauwen en hoge, fluogele stilettolaarzen in het gezelschap van een vrouw wier billen ettelijke decennia jonger zijn dan haar gezicht, en ik.

Even vermoed ik dat mijn vrienden, die een paar rijen verderop zitten, me in de maling hebben genomen. Dat ze onder één hoedje spelen met de kont die een vent me hier al meerdere zinnen lang tegen de wang staat te duwen.

Voor hen is het schering en inslag, zij gaan wel vaker op reis. Ik ben nog altijd onder de indruk van de Noordzee, kondig een blauw bord met daarop een met sterren omrand ‘Nederland’ nog steeds aan met de aldaar gangbare sok in de mond, reed nog maar één keer links.

Een man met een snor en een petje staat al voor de derde keer te lurken aan het flesje dat hij telkens terug in het bagagecompartiment stopt.

Maar ik vlieg, in een trein op watjes. Een mirakel.