Sta daar niet zo! Giet me vol siroop, prop me vol suppo’s, doe íéts!

Frederik De Backer is columnist.

Wanneer u deze woorden tot zich neemt lig ik wellicht nog te bed of, waarschijnlijker, met mijn gezicht naar het trottoir, enkele meters bij een apotheek vandaan. Een dokter misschien. Ergens waar ze emmers verkopen.

Ik dicteer deze woorden aan mijn vriendin, met wie ik gisteren negen jaar samen was en die inmiddels weer helemaal is opgekikkerd van wat het ook was dat ze mijn arme lichaam onnodig vochtig heeft ingelebberd. Na negen jaar nog steeds kussen, mens, wie maak je wat wijs? Met zoveel dienstjaren op de teller is intimiteit een hoofdknikje, het wuiven van een hand, een wind onder een deken. Je kent elkaar. Verdraagt elkaar. Ook mooi.

Als mijn snedige frasen en elegant woordgebruik lijden onder onverstaanbaarheid schrijf ik ze, met een vaalgrijze vinger aan het uiteinde van de dode berkentak die mijn uit het bed hangende arm is, in Petit Gervais op de vloer.

Ik betwijfel of we de tien halen.

Zie me zieltogen. Sta daar niet zo! Giet me vol siroop, prop me vol suppo’s, doe íéts! De gazet kan wachten, er is toch geen hond die die zever van me leest, of het moest die van Marnix zijn, tijdens het schijten. Dat ze Mark Coenen bellen, die krijg je de pen toch niet uit de tengels gewrikt.

Ribbetjes om een jubileum te vieren, wat een gedacht ook. Waarom niet meteen trouwen in een frietkot? Of een kind ter wereld brengen op de staalplaten vloer van een schietkraam? Ik zei nog dat ze wat zurig smaakten.

Maar mijn zintuigen waren in de war van dat vaccin, zei je, “zwijg en eet”. Ik was al bijna vergeten, wellicht door de hersenmist van alle vorige keren, dat ik die ochtend mijn vierde prik had gehad. En God weet wat die marginalen en bejaarden op de pendelbus allemaal aan kwalijks in zich meedroegen. Driehonderd meter van de halte naar de hangar, één lange melaatsenprocessie.

Een koortsig lief, een bord slachtafval en een pikuur met leugens van Bill Gates: een triptiek van ellende, over mij uitgestort als wat ik vannacht over het porselein hoopte te kunnen uitstorten. Maar zelfs dat was me niet gegund. Het beest vertoont zich niet, het vreet me op van binnenuit, ook nu nog. Daar zat ik, op de vloer, in het donker, boerend in de nacht, terwijl jij boven mij dwars door het plafond heen ronkte, drie vierde van het bed innemend zoals altijd.

Is er nog Petit Gervais?

Waar koop je in hemelsnaam een emmer? Zijn daar winkels voor? Een emmer, dat is iets wat je doorgeeft van generatie op generatie. De laatste is vast geproduceerd in de jaren 40, om organen in op te vangen aan het front. Wel, vráág het haar dan, zeg dat ze het mag beschouwen als een voorschot op je erfenis. En dat ze zich haast.

En bel naar Mark Coenen. Ik doe zijn gras volgende keer dan wel gratis af.