Sport Vlaanderen reikt dit jaar geen Vlaamse sportprijzen uit. Ik wil hen daarvoor feliciteren

Hans Vandeweghe is sportjournalist bij De Morgen.

Ik gun Wout van Aert alles. Een mooi huis, een mooie vrouw, een mooie ploeg en mooie fietsen heeft hij al. Ik wens hem ook een mooie baby die op komst is, en veel, heel veel prijzen. Wout van Aert is een topatleet. Zoals hij is teruggekeerd na die horrocrash in de Tour van 2019, dat doen er niet veel hem na. Strompelen, stappen, wandelen, licht fietsen, licht lopen, zwaar lopen, zwaar fietsen, mee kunnen met peloton… oef. Dat was al onverhoopt.

Vervolgens het peloton naar huis rijden in de klassiekers en daar nog een dijk van een Tour aan vasthangen, om te besluiten met de sprint van het jaar tegen aartsrivaal Mathieu van der Poel – heel nipt verloren, oké – dat is niets meer of minder dan de comeback van de eeuw in het wielrennen. Bovendien is Van Aert een heel aardige gast. Dat zeg ik erbij onder licht voorbehoud want ik heb een jaarlijks groot gesprek te goed. Niets zegt dat het er niet van komt. Ik heb geduld en met de corona nog meer, maar met die sterren weet je nooit, eenmaal naar een ander melkwegstelsel gewarpt.

Wout van Aert mag én gaat dit vervloekte jaar 2020 alle sportprijzen winnen die in dit kikkersportland te winnen zijn. Is dat terecht? Daar gaat dit stukje over. Het prijzenfeest begon naar aloude traditie met de Trofee voor Sportverdienste. Die is al aangekondigd en wordt ergens begin volgend jaar uitgereikt, als ik goed heb gevolgd. Die was voor Wout en die kan hij maar één keer winnen. Check, daar is hij alvast van verlost.

Vervolgens werd hij ook uitgeroepen tot Flandrien van het Jaar door Het Nieuwsblad. Die maken daar in normale omstandigheden een hele avondvullende show van, maar niet deze keer. Jazeker, corona heeft ook voordelen. Daarna kregen we – we, zijnde de sportpers met een officiële perskaart – het stemformulier binnen voor de Vlaamse Reus. Dat is dan weer de prijs die uitgereikt wordt door het verbond van Vlaamse Sportjournalisten.

Ik heb die tweedeling nooit goed begrepen, maar ze zal wel noodzakelijk zijn geweest. Iets met subsidies zeker, zoals alles wat taalgesplitst is in dit land. Euh, wat had u gedacht, ook die Vlaamse Reus was voor Wout van Aert. Normaal wordt hem gevraagd die af te komen halen op een etentje, maar – corona heeft in deze niets anders dan voordelen – ging een delegatie bij hem op bezoek om de prijs af te geven.

Wout ging op de foto en vond het een hele eer omdat, zo zei hij, die prijs gegeven wordt door echte kenners, wij dus, de sportpers. Als ik hem zie, zal ik hem wel eens uitleggen dat het reuze meevalt (of tegenvalt zo u wil) met die brede kennis van de topsport. De meeste sportjournalisten zijn tegenwoordig zo gefixeerd op hun sport dat ze er alles zouden aan doen om bij ‘hun’ atleten op een goed blaadje te komen. Tot zelfs – zag ik laatst – een chocoladetaart aanslepen om toch maar een quoteje te krijgen.

Verdorie, ik ben de Kristallen Fiets vergeten. Die zal ook wel voor Wout van Aert zijn. Effe gecheckt, oké, die wordt deze week uitgereikt. Die wielerprijs komt van Het Laatste Nieuws en dat is zowat de Gouden Schoen van de wielrenners. De Gouden Schoen van de voetballers is iets voor januari. Er is maar één stemronde. Nog deze week – vrijdag meer in het bijzonder – wordt de Sportman/vrouw/ploeg/jongere/paralympiër van het jaar bekendgemaakt. Ook daarvoor mocht ik stemmen en dat heb ik niet gedaan.

Ik weiger in dit gedecimeerd sportjaar te stemmen. Mijn stem zal het verschil niet maken, maar het is een principekwestie. Alle lof voor de sporters die het ongetwijfeld heel goed hebben gedaan en prijzen winnen, maar die hadden toch vooral het voordeel tegenover andere sporters dat hun tijdverdrijf/beroep wel doorgang vond. Denk daarbij in de eerste plaats aan wielrennen en voetbal. Dat duopolie beheerst de sportjournalistiek nergens meer dan in België. En om dat nog maar eens te bevestigen, neen, liever niet.

Jammer voor de Sportvrouw van het Jaar want ik had/heb een boon voor Julie Allemand, de spelverdeelster van de Belgian Cats, die samen met Emma Meesseman de drijvende kracht is achter de kwalificatie voor de Olympische Spelen. Idem voor Sportploeg van het Jaar, waar ik ook de Belgian Cats op één zou zetten (maar niet deed). Voor belofte van het jaar vind ik Charles De Ketelaere wel een mooie, van die zullen we nog horen. Coach van het jaar (Clement van Club of Mestdagh van de Cats?) en Paralympiër van het Jaar (hadden die competitie) is een lastige.

Deze week werd een mail uitgestuurd die mij bevestigde in mijn tegendraadsheid. Sport Vlaanderen reikt dit jaar geen Vlaamse sportprijzen uit. Ik wil hen daarvoor feliciteren.