Soms duurt het een mensenleven vooraleer verdriet een weg naar buiten vindt, maar verdwijnen doet het niet

Jana Antonissen is columnist.

Ik zakte naar het verre West-Vlaanderen af voor een bezoekje aan mijn grootouders. Binnenkort verjaren ze; 87 en 93 worden ze. Mijn in de tijd bevroren moeder is ondertussen jong genoeg om hun kleinkind te zijn, mijn grote zus. Gek toch, hoe de almaar groeiende getallen van de levenden die van de doden decimeren.

Na de lunch dommelde opa in, uitgeschakeld door de obligate bubbels. Oma serveerde koffie, en onverwachts ook ontstemming. Ze vond het moeilijk, zo oud zijn. De wereld verschrompelt en vrienden vervagen, of vergaan.

De media pakken graag uit met fitte eeuwelingen, eeuwige positivo’s. Maar dat is slechts de halve waarheid. Het duurt te lang, zo verwoordde de hoogbejaarde tante van een vriendin het; deze leegte, dit niets. In deze uithoek van het land, tussen de akkers en oude slagvelden, wordt eigenlijk niet aan emoties gedaan. De negentig naderend vond oma dat zonde.

Soms duurt het een mensenleven vooraleer verdriet een weg naar buiten vindt, maar verdwijnen doet het niet.