Schoonheid is een constructie. Madonna ontbloot, al dan niet bewust, de stellingen ervan

Jana Antonissen is columnist.

Een zaak waarvan het cliënteel voor 90 procent uit geblondeerde moeders bestaat. Schattige baby’s op hun schoot balancerend nippen niet veel oudere vrouwen van hun lattes terwijl ze bijpraten met zwangere vriendinnen.

Het lijkt wel een simulatie. Op dit pad wacht de warme omhelzing van de groep. Sla de andere richting in, spring in het ongewisse.

Dan merk ik dat de vrouwen niet door de baby’s of bolle buiken bizar veel op elkaar lijken, wel door hun pruilmondjes en bevroren voorhoofden.

De venijnige gedachte bekruipt me dat deze dames valsspelen.

Waarin eigenlijk; de ultramarathon der aantrekkelijkheid?

Dat die sowieso niet te winnen valt, toont Madonna’s Grammy-optreden. Hoewel de 64-jarige erom bekend staat zichzelf telkens opnieuw uit te vinden, is de kritiek op haar onherkenbaar opgespoten gezicht genadeloos.

Schoonheid is een constructie. Madonna ontbloot, al dan niet bewust, de stellingen ervan. En als de geoptimaliseerde moeders iets simuleren, dan wel hun onbewogenheid.