Rouwen vreet energie, huilen is verschrikkelijk vermoeiend. Maar wettelijk moest ik al terug aan het werk zijn

Wettelijk heb ik recht op drie dagen. Op te nemen tussen het overlijden en de dag van de begrafenis, alsof het verdriet mee met het lichaam verdwijnt.

Na de dood van mijn papa (voormalig BRT-directeur Jan Ceuleers, red.) moesten er dingen geregeld worden. Een rouwkaartje ontwerpen, een adressenlijst opstellen, muziek kiezen, teksten schrijven, een livestream op poten zetten… De begrafenis was de houvast om elke dag weer op te staan. Elk detail trok ik naar me toe. Niet omdat ik geen vertrouwen had in de begrafenisondernemer, maar omdat al dat geregel me op de been hield. Het was mijn real life escape room: ontsnappen uit de harde werkelijkheid, de werkelijkheid zonder mijn grote held. Het besef en het rauwe verdriet kwamen pas ná het afscheid. Als het rouwrumoer verstomt en als de stilte komt.

Mijn papa koos voor euthanasie. Wij waren, als gezin, dus al weken met dat afscheid bezig, papa was prioriteit nummer één. Zelfzorg was ver te zoeken. Samen met zijn laatste adem verdween ook de reden van mijn bestaan – die laatste maand. Mijn lijf trekt nu aan de alarmbel: helemaal ontregeld door slaapgebrek. Rouwen vreet energie, huilen is verschrikkelijk vermoeiend. En wettelijk moest ik al terug aan het werk zijn. Officieel zit mijn rouwperiode erop, maar ik kan nog niet gaan werken. Ik kán gewoon niet. Slapen lukt zelfs enkel met medicatie. Ik lummel maar wat rond, eten voelt aan als een verplichting. Het gemis overvalt me meerdere keren per dag. Dan zit ik gewoon wat te snikken, op de zetel, op het toilet, in bad of bed. Maar wettelijk moest ik al terug aan het werk zijn. De enige optie is ziekteverlof, profiteren van het systeem omdat een ander systeem ontoereikend is. Gelukkig heb ik een heel begripvolle dokter en is mijn baas eerder een vriend. En dankzij mijn moeder en mijn vrienden durf ik nu echt aan mezelf denken. Ik heb tijd nodig om het verlies van mijn papa te verwerken en ik schaam me daar niet voor.

Toch zit ik met een schuldgevoel. Want drie dagen ‘klein verlet’ zijn de norm, na drie dagen moet je weer fluitend door het leven gaan. En omdat ik dat niet kan, voel ik me schuldig. Ten opzichte van mijn baas, mijn collega’s en bij uitbreiding de maatschappij. Dat schuldgevoel zorgt voor slapeloze nachten. Vicieuze cirkel, check.

Rouwen is iets persoonlijks. Misschien had jij aan die drie dagen genoeg, stond je te springen voor de afleiding die het werk je zou bieden. En dat is prima! Maar het moet anders kunnen, als het niet gaat. Het moet mogelijk zijn om meer tijd te krijgen, zonder druk van de maatschappij.

Beste politici, waarom is het niet mogelijk om dat wettelijke aantal verlofdagen op te trekken naar tien? Tien dagen die je binnen de drie maanden na het overlijden van een naaste kan opnemen. Het zou een mooi begin zijn. En het zou een erkenning zijn dat rouwen doodnormaal is.