Ratten hebben blijkbaar geen rechten: zonder commentaar mag men ze op de op de meest wreedaardige manier uitroeien

Dominique Persoone, de Indiana Jones der chocolatiers, runt The Chocolate Line in Brugge en Antwerpen en een cacaoplantage in Mexico.

Kareltje is oud, stokoud, Kareltje is 98. Tenminste, als ‘de regel van zeven’, die toegepast wordt om een hondenleeftijd naar mensenleeftijd om te zetten, klopt. Het is hem wel aan te zien. Onze bejaarde jack russell is blind en doof, doch aan zijn buitengewone reukzin is blijkbaar niets veranderd. Zijn neus leidt hem nog feilloos door huis en tuin en ook op wandeling met zijn roedel collega’s, de Hongaarse vizsla Floris en Gustave, onze beauceron, moet hij in niets onderdoen.

Maar zijn jachtinstinct is weg, want daar waar de andere honden schromelijk tekortschoten, was Kareltje onze kampioen rattenvanger. Gedurende meer dan tien jaar was er geen rat veilig. In geen tijd was zo’n beestje met een nekbeet uitgeschakeld en werd het als trofee voor onze voeten geworpen.

Kareltje heeft ondertussen zijn pensioen dubbel en dik verdiend en samen met zijn natje en zijn droogje krijgt hij ook extra knuffels. Op onze gezamenlijke televisieavond ligt hij steeds op de bevoorrechte plaats. Op de schoot van Faby... Maar de ratten zijn, nu het gevaar geweken is, beetje bij beetje teruggekomen. Er is geknaagd aan de deur van de schuur waar we de voorraad kippenvoer bewaren, en rond de afsluiting van de ren vinden we verdachte graafwerken die niet van mollen zijn. Dus code rood en op weg naar Aveve, om vergif in te slaan.

Maar ook dat blijkt niet louter zaligmakend. Ratten zijn ongelooflijk slim. Een ervaren rattenvanger wist me te vertellen dat ze bij het ontdekken van een mogelijk toxische rattenmaaltijd eerst een soort kamikazerat sturen die ervan eet. Pas als het nest na een paar uur merkt dat er niets aan de hand is, gaan ook de andere ratten aan tafel.

We gaan dus voor preventie. Van de voorraadschuur worden alle openingen en spleten vakkundig gedicht en het gaas rond de kippenren wordt versterkt en dieper ingegraven. Geen eten laten rondslingeren, ook niet na die geslaagde barbecue-avond waar meerdere flessen wijn het zo gezellig maakten. Alle huisvuil zorgvuldig in een afgesloten ­container bewaren. We doen dus onze groene plicht.

‘Rat’, het is een bijtend woord, als een vloek die perfect onze afkeer voor het ongedierte weergeeft. Zelfs het succes van Ratatouille heeft onze aversie niet kunnen keren. Ratten zijn en blijven outlaws. Ze hebben blijkbaar geen rechten, zonder commentaar mag men ze op de op de meest wreedaardige manier uitroeien. Meeuwen die overlast veroorzaken zijn beschermd, op vossen die de kippen pakken mag niet gejaagd worden, en zelfs muisjes wekken een soort sympathie op.

Maar ratten hebben geen enkel recht op medelijden, of toch? Ik ken een teerhartige buur die de ratten vangt in een kooitje en ze dan kilometers verder in het veld vrij laat… maar blijkbaar komen ze terug, want ze hebben ook een ongelooflijk goed gevoel voor oriëntatie. Misschien moeten we wel de rattenvanger van Hamelen contacteren!