Populair ga ik hier niet mee worden, maar ik vind dat er meer Siegfried Bracke op tv moet

Mark Coenen is columnist.

Populair ga ik hier niet mee worden, maar ik vind dat er meer Bracke op tv moet. Ik verklaar mij nader, voor de gemotoriseerde Twitter-brigade mij excommuniceert en men parlementaire vragen stelt. Bijna twintig jaar geleden startte de openbare omroep op vrijdagavond met een programma over de politiek actualiteit dat vandaag nog altijd bestaat: Villa Politica. Was toen een flitsende latenightshow gepresenteerd door Annemie Nijs, waarin elke week een vol kwartier werd gereserveerd voor een afsluitend gesprek met afwisselend de eerste minister en de minister-president.

Dat waren in die tijd twee liberalen: Guy Verhofstadt en Patrick Dewael, die op de barbecue der gemene vragen werden gelegd door de Sieg. Teentje look dabei. Gaargestoofd konden de excellenties daarop aan het weekend beginnen, dikwijls pas nadat ze de journalist offscreen naar de duvel en zijn moeder hadden gewenst, want Bracke pestte hen het bloed onder de nagels vandaan en strooide vervolgens nog wat tafelzout in de bloedende wonde. Zoals het hoort.

Door een vast moment te programmeren voor het gesprek konden de notabelen ook niet meer ontsnappen: den volke verwachte hen elke vrijdag vlak voor het slapengaan op televisie. Na twee jaar besliste het netmanagement van Canvas dat het programmaonderdeel niet meer hoefde.

Ik ben het beste bewijs van de stelling dat bij Canvas eender wie baas kon worden als hij maar lang genoeg wachtte en de juiste partijkaart had, maar dit was wel een kemel van bijzonder formaat: alsof je een dolle hond van zijn leiband bevrijdt.

De tandpasta ging nooit meer weer in de tube en de politiek profiteerde daar maximaal van, verdeelde slim haar mediatijd, alleen rekening houdend met zichzelf en de meestbiedende en beheerste daardoor het mediaverhaal als nooit tevoren.

Tot in De Cooke en Verhulst Show kan de gezagsdrager tegenwoordig zijn boodschap kwijt, zoals Jan Jambon (N-VA) deze week bewees. Jolige sfeer, kwinkslagjes alom, wat getetter van de tafelgasten erbovenop: niet gehinderd door het rapaille van het journaille zie je de gezagsdrager ontspannen en ongehinderd zijn punt maken.

Een punt dat hij in de politieke praatprogramma’s niet kan maken, want daar hebben ze geen drank, alleen maar tegenspraak. Het is de strategie van alle partijen: hoeveel keer hebben we Alexander De Croo (Open Vld) het laatste jaar gezien – of beter: niet gezien – in De afspraak? Pontificaal komen peroreren in De afspraak op vrijdag kan iedereen, maar dat is een clubje van gelijkgestemden aan het worden.

Ik pleit onverkort voor de herinvoering van de barbecue van Bracke, maar dan zonder Bracke op vrijdagavond. Studio op zwart, één spot. Hard licht. In de generiek: iets donkers van Mahler. En dan de zeer onterecht met pensioen gestuurde Linda De Win die “Goedenavond, mijnheer Jambon” zegt.