Politici die het meer hebben over woke dan over kinderarmoede neem ik voor geen sikkepit serieus

Mohamed Ouaamari is de auteur van Groetjes uit Vlaanderen. Zijn column verschijnt tweewekelijks.

Wie is er niet opgegroeid met “Denk aan de kindjes in Afrika”? Die leuze zette menig ouder in tegen voedselverspilling, telkens wanneer hun kroost de groentjes op het bord links liet liggen en liever meteen naar een zoet dessert wilde overgaan.

Honger associeerden we met uitgemergelde kindjes in Somalië of Ethiopië. Met opgezwollen buiken. Geraamtes die zich door frêle huiden leken heen te willen drukken. Een ver-van-mijn-bed­show, iets dat niet kan bestaan in een “rijk”, “fatsoenlijk” en westers land als België. Niet dus. “Kindjes in Afrika” zijn nu Jonathan en Samira met de lege brooddoos.

Een op de vijf kinderen groeit op in armoede. Het is een cijfer waar we al jaren mee om de oren worden geslagen, maar ons niets meer lijkt te doen. Het is net zoals de oorlog in Syrië of Jemen een ver-van-mijn-bedshow geworden. Alleen staan deze kinderen bij wijze van spreken in onze slaapkamer. Wij knijpen onze ogen extra hard toe en draaien ons nog eens om en hopen dat ze vanzelf weggaan. Wie schoolgaande kinderen heeft, zal wel eens gehoord hebben dat er klasgenoten zijn die met een lege boterhammendoos naar school komen. Deze krant publiceerde eerder een stuk met ontroerende getuigenissen van kinderen in armoede. Wat mij opviel, was hoe deze moedige kinderen met een ongeziene maturiteit en relativering vertellen over hun financiële toestand thuis. Lege brooddozen, kinderhoofdjes vol met zorgen.

Wie luistert naar de verhalen van kinderen in armoede, ontdekt dat het vaak complexe verhalen zijn waar geen eenvoudige oplossingen voor bestaan. Het gaat over meer dan: “Kunnen die ouders geen brood en een pot confituur betalen?”. Vaak zitten hun ouders in een neerwaartse spiraal van problemen die hen dieper in armoede zuigt. Aan hun lot overgelaten bij de complexe bureaucratische mallemolen op maat van mensen die tien jaar rechten hebben gestudeerd. Geen netwerk waar ze op kunnen rekenen en daardoor nog dieper wegzakken in een moeras van schulden en bezoekjes van deurwaarders. En ja, daardoor moeten in ons land, anno 2021, sommige ouders noodgedwongen kiezen tussen warm avondeten of boterhammen meegeven naar school. Dat zijn reële financiële keuzes die elke dag gemaakt moeten worden en waar u en ik ons niets bij kunnen voorstellen.

Men stelt gratis warme maaltijden op school voor als kinderarmoede maatregel. Daar kan je de buiken mee vullen, maar daarmee verlichten we de kinderhoofdjes niet. Kinderen zouden volop bezig moeten zijn met spelen en leren. Zichzelf in alle vrijheid ontdekken en ontwikkelen. Nu zit bijna twintig procent van onze toekomstige samenleving gevangen in een vat vol zorgen om het huishoudbudget. Dit is volgens mij een groter gevaar voor onze democratie, in tegenstelling tot wat heel wat prominenten afgelopen weken schreeuwen op opiniepagina’s en interviews.

Daarom neem ik politici die het meer hebben over woke dan over kinderarmoede voor geen sikkepit serieus. Ik kan hen enkel vragen, net zoals bij de kleutertjes, om ook eens te denken aan de kindjes met lege boterhammendozen.