‘Poetin is weg. Poetin is Poetin niet meer. Dat verklaart zijn gekheid’

Julie Cafmeyer is columnist.

Hoewel roken ten strengste verboden was, stak de jonge Russische vrouw een sigaret op in de eetzaal van de B&B in Barcelona. Ik genoot van de rook, iets wat ik heb overgehouden aan mijn rookverslaving, een diep genot om de rook van een ander in te ademen. Ze was graatmager en had een witte huid. Elegant tikte ze op haar sigaret, de as viel in een asbak in de vorm van een venusschelp. Op haar kimono stonden everzwijnen geborduurd in een veld met kersenbomen. Ze droeg geen bh, af en toe zag ik een van haar tepels op haar kleine borsten.

“Mag ik van je koffie proeven?”, vroeg ik bij wijze van openingszin.

“Ja, natuurlijk”, zei ze, terwijl ze de koffie van het vuur nam. Ze deed alles in een extreme traagheid: het trekken van haar sigaret, het uitschenken van de koffie, het rechttrekken van haar kimono om haar tepels te bedekken.

“Ben je hier op vakantie?”, vroeg ik.

Ze rolde een nieuwe sigaret (weer extreem traag) en zei. “Tien jaar geleden ben ik uit Rusland gevlucht. Ik heb acht jaar gewacht tot mijn papieren in orde waren. Ik leefde als een gevangene in een Spaans dorpje. Sinds ik een paspoort heb, leef ik als een nomade. Ik kom net uit Italië. Ik reis tussen Europese steden: Rome, Parijs, Barcelona. Bravissimo, no?’

Ik vroeg haar wat ze van de oorlog vond, en van Poetin?

“Poetin is drie jaar geleden gestorven. Hij is vervangen door een man die zich heeft laten ombouwen tot Poetin. Als je goed kijkt, zie je dat het Poetin niet is. Poetin is weg. Poetin is Poetin niet meer. Dat verklaart zijn gekheid.”

Ik beeldde me een fabriek in waar plastisch chirurgen mannen kloonden tot nieuwe versies van dezelfde dictator. Steeds nieuwe ettertjes die van de lopende band in een fabriek rollen.

“Denkt je familie er ook zo over?”, vroeg ik.

“Mijn familie houdt zich niet bezig met politiek. Ze wonen op een prachtig eiland, waar ze zich verbinden met de aarde. La terra.”

Ze nam haar smartphone, toonde een foto van het Russische eiland Sachalin.

“Al mijn moeders zijn geboren en gestorven op dit eiland. Wij zijn niet bezig met de oorlog, wij willen een deel van het landschap zijn. Naar het schijnt lijk ik erg op mijn oma vijf generaties boven me. Ze had donkerbruine krollen, groene ogen en te grote tanden. Dankzij haar weet ik wat mijn missie is. Mijn taak is om goddelijke mantra’s te brengen voor de aarde. The earth, the earth!”

Ik beeldde me een stamboom in van al onze moeders en voormoeders. Een document met al hun eigenschappen: hun uiterlijke kenmerken, hun innerlijk leven en hun magische rituelen. Ik stelde me hun schimmen voor, vrouwelijke geesten die vanuit de bergen en de moerasvlakten voor de aarde zingen. Ze laten de gekloonde hoofden van dictators van de rotsen rollen.