Plots pas ik in de groep van de fietspendelaars

Octavia Willaert (28) werkt als beleidsadviseur-jurist en woont in Sint-Jans-Molenbeek.

Recent zei ik mijn flitsende bedrijfswagen adieu. Mijn statusblik maakte ondertussen plaats voor een milieuvriendelijker alternatief op twee wielen. Vanaf heden rijd ik elke dag gezwind op m’n elektrische fiets naar het werk. Zo pas ik plots in de groep van fietsforenzen (fietspendelaars, redactie).

De fietsaccessoires waar ik als tiener van huiverde (lees: broeksknijpers, vormeloos fluohesje en een weinig flatterende helm) maken nu steevast deel uit van mijn outfit of the day. Want laat één ding duidelijk zijn: fietsen in Brussel is niet voor the faint-hearted. Een stevige portie lef en assertiviteit is geboden. Alsook een extra paar ogen, goede reflexen en een u welgezinde beschermengel.

Hoewel het geen sinecure vormt, is deze manier van pendelen wel razend populair. Tijdens mijn tocht richting kantoor ben ik nooit alleen. Bij dageraad ontpoppen zaken- en andere lui zich tot wielerende pendelmachines. Fluorescerende uniformen worden aangetrokken en eventuele partners en met choco besmeurde kinderen gedag gezoend. Tijd om te trappen.

Het leger gele hesjes dat - zij het in dit geval vreedzaam en weinig protestgezind - de straten vult, krijgt stilaan een gezicht. Marc groette ‘s ochtends de dingen, ik wissel intussen vriendelijke blikken met m’n tegenliggers. ‘Dag ventje met de fiets op de vaas met de bloem, ploem, ploem.’

Verder nog, na twee weken van weinig wetenschappelijk onderbouwd empirisch onderzoek, begin ik stap voor stap de homo forens te ontrafelen. Wie ze zijn, wat ze doen en wat hen - naast een geruisloze middenmoter - drijft.

Zo zijn er de jonge, sportieve moeders en vaders vergezeld van hun kroost - te druk aan het multitasken om je op te merken. De vrouwen van middelbare leeftijd, onvoorwaardelijk voorzien van een brede glimlach, op wie je steeds kan rekenen voor een aardig knikje van fietser tot fietser. Hun stalen rol standaard uitgerust met bonte fietstassen met schreeuwerig bloemenmotief én een achteruitkijkspiegel. De no-nonsense minimalisten die het liefst gehuld gaan in gesofisticeerd marineblauw of bruintinten, met een helm als enige subtiele soelaas. Al die hetze hoeven ze niet.

Dan rest er nog de fietsfanaat aan de andere kant van het spectrum. Deze presenteert zich in twee varianten. Zo zijn er enerzijds degenen met een pimped out, chromed out truck die de vorm aanneemt van een struise speed pedelec en je hierop onverschillig voorbijzoeven. Anderzijds zijn er de renners en rensters pur sang die in weer en wind zonder enige ondersteuning in hun kilometers volharden. Petje af.

Tot daar de typologie en het mogelijk matige marktonderzoek voor fietsmarketeers. In welke categorie ik binnenkort thuishoor, laat ik in het midden. Niettegenstaande deze stereotiepe en weinig diepgaande omschrijving van pendelpersonae wens ik niet te vervallen in hokjesdenken of labeling. Wel zet ik zo naar aanleiding van de Week van de Mobiliteit graag in de verf hoe divers en talrijk het publiek is dat voor een groener en gezonder woon-werkverkeer kiest. Daar sta ik van te kijken.

Let wel: de term ‘kiezen’ is relatief. Het is helaas niet iedereen gegund om vrolijk tussen de velden fluitend afstanden te overbruggen op een vooraanstaande velo met aanzienlijk prijskaartje. Maar dat is weer een ander verhaal.

Benieuwd welke inzichten en beslommeringen ik in de toekomst nog bijeenfiets.