Plots blijken ook de glooiende velden van het pajottenland vol pokémons te zitten

Op weg naar school hoor je John John tegen een vriendje zeggen dat het zo stom is van die ruzie. Het vriendje knikt zwijgend en meteen schieten duizenden gedachten tegelijk door je hoofd. Is er ruzie? Op school? Hoe kan je helpen?

Meteen al bij de fietsenstalling vraag je, zo discreet als je kan, of het erg is. Met die ruzie en al. Je zoon fronst de wenkbrauwen: “Ruzie, hoezo ruzie?”

“Welja, waar hij over aan het praten was.”

“O, díe ruzie. Dat ging over Apple en Epic, die ruziemaken over Fortnite, waardoor ik geen updates meer kan downloaden op de iPad.” Lachend verdwijnt hij door de schoolpoort.

“Oké dan”, zeg je. Fortnite dus. Het spel heeft dan toch zijn intrede gedaan in jullie huiskamer, nog sneller dan gedacht. Ook dat komt door die slimme of halve, of hoe je hem ook noemen wilt, lockdown. Misschien is dat zelfs het belangrijkste effect van deze hele coronacrisis op je gezin. Een paar principiële ‘neen, nooits’ zijn merkwaardig geruisloos in een ‘ja’ veranderd. Fortnite? Nooit van zijn leven. Toch wel dus. John John speelt intussen al een maandje of wat online met zijn vrienden. En je moet toegeven: het avondland is tot nader order nog niet ondergegaan.

De grootste omwenteling kwam er pas vorige week bij. Pokémons jagen. Toen de hype een eerste keer losbarstte en de hele wereld als een gek achter zijn smartphone aanholde om imaginaire draken te vangen, waren je kinderen nog te jong. En jullie blij dat je tenminste aan dat technologische verderf ontsnapt was. Toen kwam de wereldwijde lockdown en keerde de hype weer. Uiteraard spoelde dit virus ook bij jullie aan. Knuffelberen spotten in het straatbeeld is leuk voor een keer, algauw bleek de verleiding om ook met de telefoon op beesten te gaan jagen te groot. Zelfs in de eigen tuin blijkt er zo’n virtueel beest te zitten.

Voor een eindoordeel is het nog te vroeg, maar één week ver lijken de voordelen van het grote Pokémon-compromis de nadelen te overtreffen. Het allergrootste voordeel is alleszins dat er plots niet meer gezeurd en met de voeten gestampt wordt als vader en moeder weer eens willen gaan wandelen. Plots blijken ook de glooiende velden van het Pajottenland tjokvol Pokémons te zitten. Iedereen blij: de kinderen wandelen lustig mee, jullie hoeven niet te onderhandelen over elke volgende stap en de kilometers vliegen voorbij. Alleen jammer dat alle cafeetjes onderweg gesloten zijn.

Nog met een frisse neus van de wandeling zet je thuis een van je lievelingsplaten op. Je hebt nog maar net je rug gedraaid of daar trippelt Missy al naar de muziek­installatie. Met een voor een zevenjarige verrassende fluksheid scrollt ze naar haar eigen Spotify-lijst. Voor je er wat van kan zeggen, staat ze al een TikTok-dansje te oefenen. Ook dat is nieuw. Als kind mocht je vroeger de platen­speler van je vader niet aanraken. Nu zeg je alleen maar: “Oké dan.”