Overal zag je auto’s racen in de stad. Straks rijden ze iemand dood, of in een karretje

Op zijn berg in de Oostkantons schrijft Marnix Peeters over vrijheid, zijn vogels en zijn vrouw.

Mijn vrouw ging een dagje lesgeven in Kontich, en dan heb ik dog duty, dan hitten de boys de town. Dwalend door oud-Berchem bereikten wij het Groen Kwartier. Ooit liet ik hier als dienstplichtig brigadier van het Belgisch leger een tand verzorgen, het was toen een militair hospitaal. Nu is het een prachtige stads­oase met veel gras en veel steps, en meisjes die zichtbaar urenlang voor de spiegel hebben gestaan vooraleer ze slordig en verwaaid buitenstappen.

Er zijn ook wat barretjes. In een ervan bestelde ik een bio­limonade van drie euro vijftig. Het meisje achter de bar keek verveeld en vermoeid, zoals dat gangbaar is in dit soort buurten – ze wekken graag de indruk dat hun leven zich elders afspeelt, op plekken waar de mensen elkaar blindelings begrijpen en waar geen gedateerde vijftigers met verwarde ­honden limonades lopen te bestellen.

Het was mooi weer, Boef en ik gingen op het terras zitten. Er waren veel laptops. Vanuit de kelders van een belendend gebouw weerklonk een weerzinwekkend soort techno. Met een zekere regelmaat stapten er bezwete meisjes buiten die glimmende leggings droegen en die hun gear losjes over de schouder zwierden, zoals dat in hun reeksen te zien is. Als het te warm wordt in de kelder komen ze hun oefeningen buiten doen, de mannen in bloot bovenlijf, zei de dame aan het tafeltje naast mij. Ik blijf wel wat te dik, antwoordde ik.

Daarna taffelden Boef en ik voort door het stadsdeel. Aan de Cabagine dronken wij een Hapkin, het is te zeggen: ik dronk hem en Boef kreeg de bier­snoepjes. Een oude vriendin kwam voorbij en beschreef hoe gemeenschappelijke oude vrienden cynisch waren geworden en overal de spot mee dreven. Ik antwoordde dat ik blij was dat ik daaraan was ontsnapt, dat mijn intuïtie mij elders naartoe had gedreven en dat ik mij niet schroom om nu en dan eens iets helemaal anders te denken dan het gangbare, het aangewezene of het goedgekeurde.

Omdat het zo warm werd en omdat hij nog wat tramtraining vandoen heeft, namen wij vervolgens de tram. Een Marokkaanse vrouw siste naar Boef, in een potsierlijke boog om hem heen lopend. Stel je niet aan, mens, zei ik, het is maar een hond.

Vanuit de tram zag je overal de auto’s racen. Iedereen scheurt maar wat aan in deze stad, mensen rijden met negentig per uur door een woonbuurt en als je er een wenkbrauw bij optrekt, steken ze hun middelvinger op en roepen ze iets agressiefs. Aan elk kruispunt rijden de laatste twee auto’s door het rood. Straks rijden ze iemand dood, of in een karretje, maar daar geven ze schijnbaar niet om. Wij hebben een overheid die daar niets meer tegen lijkt te kunnen doen, die het goedvindt dat mensen op die manier in karretjes terechtkomen. Dat is een schande.

Wij moeten van onze politici eisen dat zij ervoor zorgen dat de regels een klein beetje worden nageleefd, anders heeft het allemaal geen zin.