Overal wordt godverdomme legaal gedanst, behalve in België

Jana Antonissen is journalist. Haar column verschijnt wekelijks.

De vertrekhal krioelt van de ongeduldige mensen. Allemaal willen we zo snel mogelijk weg; naar een betere, want zonnigere bestemming, of simpelweg naar huis, eindelijk weer in onze vertrouwde zetel neerploffen.

Na een maand schrijfballingschap op het platteland bestudeer ik gefascineerd, en misschien een tikje overrompeld mijn bedrijvige medereizigers. Observeren is hier extra leuk, want bijna niemand draagt een mondmasker. Het is tenslotte een Zweedse luchthaven.

De weinigen die dat wel doen, zien er meteen verdacht uit, alsof ze wat te verbergen hebben.

Of misschien komt het doordat de meeste reizigers jonge vrouwen in weinig verhullende vakantie-outfits zijn. Met hun zon- of zonnebankgebruinde huid, peroxideblonde haar en croptops lijken ze allemaal erg op elkaar; net nichtjes.

“Dat denken zij waarschijnlijk ook over ons”, merkt mijn vriend op.

Dan wijst hij een voorbijslenterende bewakingsagent aan. “Deze man was niet zo lang geleden De Bachelor. Je weet je wel, dat realityprogramma waarin een vrijgezelle man uit een groep vrouwen de ware moet selecteren.”

“En,” vraag ik, “heeft hij haar gevonden?”

“Ja,” antwoordt hij, “maar na enkele weken heeft hij haar geghost.”

Omdat het aan de gate naar Brussel maar een saaie bedoening is, besluit ik uit te zoeken waar al deze strandklare jongedames heen vliegen.

Daarvoor hoef ik enkel maar De Bachelor te volgen. Die patrouilleert nu namelijk rondjes rond de gate naar Rhodos; het Griekse partyparadijs.

Enkele uren voordien hadden we geluncht met de 19-jarige zus van mijn vriend. Zij vertrekt binnenkort naar Marbella, eveneens een beruchte feestbestemming. Na een lang en dodelijk saai jaar kijkt ze er erg naar uit nog eens samen met haar vriendinnen los te gaan.

Ik had gezegd dat ze zich maar beter haastte, nu Spanje opnieuw rood kleurt.

Vlaamse touroperators annuleren alvast hun jongerenreizen nadat feestvierders besmet terugkeerden.

Op Mallorca werden honderden studenten die het einde van het schooljaar aan het vieren waren onder politiebewaking in een quarantainehotel geplaatst.

Ook de discotheek met de meest ambitieuze naam van Enschede, Aspen Valley, bleek een coronabrandhaard: sinds haar heropening afgelopen weekend staat de teller al op 180 besmettingen.

Terwijl we in Zaventem wachten tot onze bagage van de band rolt, scrol ik door Instagram. Een kennis pleegt enkele pasjes in een of andere beachclub. Vrienden posten video’s vanuit Parijse technobunkers. In Amsterdam, Berlijn, Wenen; overal wordt godverdomme legaal gedanst, behalve in België. Onze ministers beloven wel festivals met 66.000 man, maar gewone, betaalbare clubavonden blijven vooralsnog verboden.

Een nieuwsmelding loopt binnen: “Cijfers lopen in te veel Europese landen op, we moeten ons zorgen maken”.

Wanneer we die avond eindelijk doodop in onze zetel neerploffen, vraag ik mijn vriend: “Gaan wij anders toch rap ook nog even naar Parijs, voor het te laat is?”