Overal ter wereld beginnen politici stilaan in te zien dat klimaatbeleid geen dure hobby is

Jeroen Van Horenbeek is journalist.

Na acht jaar hebben de wetenschappers van het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC), de toonaangevende klimaatwerkgroep van de Verenigde Naties, hun nieuwste rapport klaar. In dit monumentale rapport vatten ze de meest recente wetenschappelijke kennis over de opwarming van het klimaat samen. Ze baseren zich hiervoor op 14.000 onderzoeken, waarvan de meeste nieuw zijn.

Zoals iedereen intussen wel begrepen heeft: het gaat niet bepaald de goede kant op. Het klimaat is in sneltempo aan het veranderen en het staat vast dat de mens hiervan de oorzaak is. Alleen met een forse daling van de uitstoot van broeikasgassen in de eerstvolgende decennia kan de opwarming van het klimaat beperkt worden tot 2 graden Celsius, zoals afgesproken in het Akkoord van Parijs uit 2015.

Het Akkoord van Parijs is tot op vandaag het referentiepunt voor klimaatbeleid, aangezien deze tekst bekrachtigd is door bijna alle landen ter wereld. Grootmachten zoals de Verenigde Staten, China, de Europese Unie en India hebben zich erin geëngageerd om de klimaatopwarming ‘ruim beneden’ 2 graden Celsius te houden. Het streefdoel is 1,5 graden Celsius, volgens de wetenschap een kritiek omslagpunt.

Anno 2021 is duidelijk dat de historische beloftes uit het Akkoord van Parijs straks, op de klimaattop in het Schotse Glasgow dit najaar, omgezet moeten worden in meer concrete afspraken tussen de belangrijkste wereldeconomieën. De Verenigde Naties spreken zelf over een ‘code rood voor de mensheid’.

Makkelijk wordt het niet, dat is zeker. Er zal onder meer gesproken moeten worden over nieuwe regels voor de koolstofmarkt en meer solidariteit met de arme landen in het zuiden die het snelst de gevolgen van de klimaatopwarming ondervinden. Tegelijk zijn er, voor wie goed oplet, ook hoopvolle signalen.

In de Verenigde Staten bepleit president Joe Biden een groene energierevolutie, met ruim 2.000 miljard dollar aan investeringen die miljoenen banen moeten creëren. In China verbindt Xi Jinping zijn streven naar het wereldleiderschap met een voortrekkersrol in de strijd tegen de klimaatopwarming. India investeert massaal in herbebossing en ligt op koers voor zijn klimaatdoelen. De Europese Commissie heeft sinds kort haar ambitieuze klimaatpakket. Japan en Zuid-Korea willen naar een nuluitstoot in 2050.

De grote en cruciale overeenkomst: overal ter wereld beginnen politici stilaan in te zien dat klimaatbeleid geen dure hobby is. Het is de economische groeipool bij uitstek in een wereld waarin de zoektocht naar olie- en gasreserves steeds moeilijker wordt. Het is een manier om jobs te creëren en de concurrentie, want daar draait het uiteindelijk altijd om, technologisch een stapje voor te blijven. Om welvaart te winnen of te verzekeren. In het Engels spreekt men over het first mover advantage. Vrij vertaald: wie het eerst komt, het eerst maalt.