ColumnMaud Vanhauwaert
Op een zedig uur gingen we allen terug naar huis. Alleen de nacht was nog jong
Maud Vanhauwaert is columnist.
En plots is het zover. Vorig jaar nog zei een tandarts tegen mij: “Voor iemand van jouw leeftijd heb je eigenlijk toch al een slecht gebit.” Maar deze week concludeerde een podoloog: “Voor iemand van jouw leeftijd zijn je gewrichten nog best soepel.” Ik zit nog lang niet in mijn midlife, en toch word ik nu dus plots kennelijk niet meer bij de jongsten gerekend. Dat confronterende besef kreeg ik ook toen ik met vrienden op café zat en we het niet hadden over onze dromen, liefjes en reizen, maar over, godbetert, investeringen. Met een theatraal gebaar smakte iemand de volgende vraag op tafel: “Waarin moeten we investeren?” “In beleggingen”, opperde iemand. “In vastgoed”, proponeerde een ander. Al snel gleden we af naar drugssmokkel, wapenverkoop en mensenhandel. “Eigenlijk hé,” zei een jonge vader, “kan je het best investeren in kinderen.” Iemand reageerde: “Maar die groeien zo traag!” Op een zedig uur gingen we allen terug naar huis. Alleen de nacht was nog jong.
