Op 20 april schreef ik dat ik van mannen wil leren houden

Julie Cafmeyer is columnist.

Naar aanleiding van deze column kreeg ik een reactie. Ik publiceer – in overleg – deze lezersbrief om de dialoog te openen over hoe mannen een plaats kunnen krijgen binnen vrouwenemancipatie.

Geachte mevrouw Cafmeyer, beste Julie,

Enkele weken geleden las ik jouw column over mannen. Het is met mannen zoals met vrouwen. Je moet er inderdaad heel veel van houden en dan lukt het doorgaans.

Je wil van mannen leren houden. Fijn dat je even bij hen stilstaat en aan hen denkt.

Ik vind de huidige tijdgeest behoorlijk manonvriendelijk. Met de regelmaat van de klok erger ik mij aan het moraliserende en betuttelende toontje dat ondertussen bon ton is geworden als het over mannen gaat. Ik houd mijn hart vast voor de impact hiervan op jonge, onzekere mannen.

Zelf ben ik mij tien jaar geleden, na de zelfdoding van een jeugdvriend, gaan interesseren voor het lot van mannen in de huidige samenleving. Wat mij vooral boeide, was dat niemand geboeid leek door het thema, ondanks de soms schrijnende situatie waarin ook mannen kunnen terechtkomen. Ondertussen zijn er in Vlaanderen zo’n 40 verenigingen die zich het lot van vrouwen aantrekken: hun rechten, hun belangen. Niet één vereniging lijkt geïnteresseerd in mannen. Vooral mannen zelf blijken onverschillig, zo kon ik vaststellen. Zij zijn vaak bang om ook maar iets met mannenrechten of -thema’s te maken te hebben. Zoiets blijkt verdacht, het werkterrein van ‘radicaal rechts’. Ook de officiële genderteams van de overheden richten zich uitsluitend tot vrouwen en meisjes.

Ik geef wat voorbeelden:

- Het MIRIAM-project helpt alleenstaande mama’s die moeten rondkomen met een leefloon. Dit project is genderexclusief. Alleenstaande papa’s zijn niet welkom. Voor hen bestaat er geen project.

- Voor slachtoffers van partnergeweld zijn er tientallen anonieme vluchthuizen waar het slachtoffer tot rust kan komen. Het Sam Huis in de buurt van Mechelen is naar mijn weten het enige vluchthuis in België voor mannen. Welgeteld één huis met één bed voor gans het land.

- Het Collectief Straatdoden telde in een periode van 15 jaar in Brussel alleen al 762 overlijdens bij dak- of thuislozen. Acht op de negen getelde straatdoden zijn mannen.

- Bij suïcide zijn drie op de vier man, bij jonge mannen vier op de vijf.

- Bij arbeidsongevallen in de private sector zijn negentien van de twintig overlijdens mannelijke slachtoffers.

- De hulpverlening en de interventies van politie en gerecht zijn schrijnend voor mannelijke slachtoffers. De man gaat doorgaans op de grond en in de boeien. Dat hij dader of slachtoffer is, blijkt in de praktijk niet uit te maken voor veel ordediensten.

Het wordt tijd dat de samenleving de vraag stelt welke plaats zij mannen nog gunt en onder welke voorwaarden. En of de beeldvorming over die groep in de media niet wat overspannen en eenzijdig is. Misschien maak ik het nog mee, dat de samenleving ook voor jongens en mannen oog zal hebben.

In genegenheid,

Hendrik Ballegeer

Man, echtgenoot en vader van twee tienerdochters.