Op 1 januari, de stilste dag van het jaar, mijn lievelingsdag, begin ik eraan

Hilde Van Mieghem hoopt dat we elkaar in 2019 niet alleen in het park, maar ook gewoon op straat goedendag zullen wensen.

Al dagen breek ik me het hoofd over verzen, want u weet, een nieuwjaarsbrief moet rijmen. Ritmisch dwarrelen zinnen door mijn hoofd maar rijmen doen ze niet. Het metrum klopt, de cadans, de melodie, maar dichten lukt me niet.

Liefste lezer, peter, meter,

Afgezien van het Grote Sprakeloze Ge­luk zoals de glinsterende ogen van Gloria, mijn kleindochter, de warme gloed van vreugde die door mijn lichaam trekt als ze blij is om me te zien. Het slaafs luisteren naar haar gebiedende: ‘Moemie, zit! Boekje lezen voor Lolija’, en het stille genot dat ik voel als dat kleine lijfje op mijn schoot kruipt, zich tegen me aan nestelt en zich overgeeft aan mijn stem die nooit vertelt wat er staat maar altijd iets anders verzint...

Afgezien van het Trotse Geluk dat ik voel als ik mijn twee dochters gadesla in hun bestaan. Hoe ze uitgegroeid zijn tot prachtige vrouwen, die sterk en vol overgave het leven aangaan en risico’s durven te nemen, hun hoofden boven het maaiveld durven uit te steken en dingen doen waar de wereld alleen maar beter van wordt. Ze schenken schoonheid en ontroering in voorstellingen die ze ma­ken (de jongste) en films die ze casten (de oudste), en vooral in en met hun ‘zijn’...

Afgezien van het Dagelijks Geluk zoals het schijnen van de zon, het stralen van de maan, de sterren in heldere nachten, de bloemen in alle kleuren, de statige eik hier voor mijn deur, een pruttelende pot op het vuur, een warm bad en bed, het wandelen met Mr. Wilson, mijn hondje. En de stilte in huis die eindelijk waarheid wordt nu ik na lang sparen dubbel glas in mijn ramen heb staan...

Afgezien van dat alles... vind ik 2018 een vreselijk jaar!

Een graai uit de rampenpot.

Bij een explosie op de Paardenmarkt te Antwerpen komen twee mensen om en raken er 14 gewond. Parkland, Flo­rida: 17 studenten worden neergeknald door een gefrustreerde, kille ex-student. In Douma, Syrië wordt een gifgasaanval uitgevoerd. Bij confrontaties tussen protesterende Palestijnen en het Israëlische leger vallen 60 Palestijnse doden en 2.700 gewonden. Vluchtelingen op Les­bos en Samos worden erger behandeld dan beesten. Of hier bij ons door Fran­cken, die ze in de kou op straat laat staan. Mannen als Dries Van Langenho­ve beloven nu al het nieuwe jaar te verzieken.

Twee nog succesvollere gekken ontmoeten elkaar: Trump en Kim Jong-un. De Ponte Morandi stuikt in elkaar in Genua: 39 doden. Handelsoorlog. Klimaatproblemen worden ontkend.

N-VA weigert het Marrakech-pact te ondertekenen, in navolging van Orbán en Kurz, en stapt uit de regering die een week later ook daadwerkelijk valt. Een hallucinant schouwspel van negativiteit, angst en chaos. Een tsunami, letterlijk.

Om dit alles aan te kunnen – en het is maar het topje van een enorme ijsberg van ellende, liefste lezer – hoop ik dat ook u warmte en vervulling vindt in kinderen, kleinkinderen, geliefden, vrienden of dieren. En – niet onbelangrijk voor uw welzijn – in het helpen van an­deren en het delen van uw rijkdom met wie niets heeft. Welke rijkdom dat ook is.

Op 1 januari, de stilste dag van het jaar, mijn lievelingsdag, begin ik eraan. Een wandeling in het park met Mr. Wil­son, en zoals altijd in parken zullen wij, de andere mensen en ik, elkaar groeten. We zullen daar, telkens tot mijn verbazing, mee ophouden zodra we de poort uitwandelen. Laten we elkaar ook op straat groeten. Ik beloof u, ik zal het goede voorbeeld geven! We moeten ergens beginnen.

Laten we in 2019 klein beginnen en groots eindigen.

Ik wens u, liefste lezer, uit de grond van mijn hart, een gezond, gelukkig en liefdevol 2019.

Hilde

PS: Mijn goede voornemen: ik gooi Facebook en Twitter van mijn iPhone en ga me meer verdiepen in de schoonheid van boeken, muziek en mensen.

PS 2: Ik hoop dat ik u in het echte leven eens tegen het lijf loop en wij elkaar glimlachend groeten, zomaar, op straat.