Ontregeld zijn is fijn. Van orde en regelmaat word je suf en stijf, mogelijk zelfs zo stijf als Connie Palmen

De media-aandacht voor het nieuwe Boef-boek van mijn vrouw is overweldigend. Haast alle dagbladen zijn reportages komen maken. Om ons dier niet te overbelasten lieten wij er maar één per dag toe, maar na de vijfde begon hij het toch op de heupen te krijgen van de ‘soek-soek!’ roepende fotografen en de ellenlange gesprekken die wij over hem voerden, tijd die hij anders aan het muizenvangen en kattenjagen zou besteden. Hij besloot niet langer in de lens te kijken. Er is een fotograaf naar huis gegaan met alleen maar foto’s van zijn kont, er was niets aan te doen. “Hij is helemaal het baasje”, zei mijn vrouw tegen de man, in de hoop dat een grapje zijn boosheid wat zou verzachten.

Waar je normaal gezien met een boek wat moet gaan leuren, komt naar dat van mijn vrouw iedereen spontaan kijken. Dat is zeer plezierig − je voelt echt dat het een gevoelige snaar aanroert, dat veel mensen door zo’n apart verhaal worden geraakt en er bovendien ook door geholpen worden. Er was een dame die een lange brief schreef om te zeggen dat zij dankzij de aanwijzingen van Boef haar Pikkie van zijn rijangst had weten te verlossen en dat zij al doende voor de eerste keer in jaren nog eens naar de kust op vakantie had kunnen gaan. Dat zijn ontroerende dingen − je leeft altijd maar voor ­jezelf en nu en dan doet het deugd om eens iets voor ­iemand anders te kunnen betekenen. Het is ook niet meer dan dat.

Omdat wij door al dat krantengeweld een dikke week in Antwerpen moesten zijn, was ik op vrijdagavond in het Cultureel Centrum van Mortsel naar een voorstelling van Amelie Albrecht gaan kijken, die ik al lang van een afstand volg. Het was prachtig. Wij missen in deze tijd van flauwheid en mopperigheid deerlijk ­mensen als Patrick De Witte en Lies Lefever, die al het ­gezemel vrolijk en zonder pardon van de hand wezen, maar er zijn ook wel nieuwe krijgers opgestaan − ­Delphine Lecompte en dus ook Amelie Albrecht.

Heerlijk nietsontziend is zij, met haar lijzige, niet noemenswaardige Dendermondse toontje. Zij kent weinig genade en zo hoort het. Misschien kunnen wij toch nog een dammetje opwerpen tegen de pudding­stromen die ons tegemoet­komen − de mensen zijn het slappe gelul zo beu dat een tegenbeweging snel van de grond kan komen. Zullen we dat doen, met zoveel mogelijk samen?

Wat is het weer heerlijk dat het zomeruur begonnen is, dat jaarlijkse moment van troost en ommekeer. Ja, maar gij hebt geen kinderen, zeggen zeurpieten dan, maar wij hebben wel Boef, die ook een paar dagen ontregeld is, maar ontregeld zijn is fijn! Je komt eens op een ander moment buiten en je ziet weer heel andere dingen. Van orde en regelmaat word je suf en stijf, mogelijk zelfs zo stijf als Connie Palmen − las u dat stuk in DM Boeken, laatst? Ow-ow.