Onder de handdruk van Trump komt niemand onbeschadigd uit. Hij heeft er een wapen van gemaakt

Dissidentie mag ook, onder die vlag vaart Hugo Camps.

Een handdruk heeft betekenis, voor de mens en de wereld. Er ligt een röntgenfoto in van de antagonisten, van hun gemoed en karakter. En soms van historiciteit.

Nooit vergeet ik de handdruk van Yitzak Rabin en Yasser Arafat ter bekrachtiging van de Oslo-akkoorden. Er zat zoveel huivering in, aan de rand van gêne. Ik weet niet meer welke hand boven lag, die van Arafat of Rabin, maar het was zeker geen stijve, paramilitaire handdruk. Nog net geen slap handje.

De soap van Kim Jong-un en Donald Trump in Singapore werd ook besloten met een handdruk. Ik kon er geen liefde in herkennen, alleen maar show. Trump strekte zijn klauw uit en bleef maar schudden. Ondertussen legde hij zijn andere hand in de dij van Kim Jong-un. Geregisseerd ritueel. Onder de handdruk van Trump komt niemand onbeschadigd uit. Hij heeft er een wapen van gemaakt, van minachting en superioriteit. Er zit geen gevoel in, alleen macht.

Afspiegeling van dominantie

Handen schudden is een kunst. Voor de Amerikaanse president is de handdruk een afspiegeling van dominantie. Bij zijn uitgestoken hand trekt hij zijn partner naar zich toe. Dat zag je ook in Singapore. Trump gaf timing en richting aan, zijn handdruk was nog net geen overval. Kim Jong-un stond er wat beduusd bij. In de handdruk van beide heren lag geen onderscheid meer tussen dictatuur en democratie. Ik zag even de hand van een Koreaanse cellospeler, niet van een massamoordenaar.

Al even intimiderend is de borst vooruit van Donald Trump. Hij komt als een gevaarte op je af. In schril contrast met de bloemzak die Kim Jong-un was. Althans, er was niets scherps aan zijn lichaamstaal. Bij regenweer kon je hem zo bijeenvegen. Hij had niet de ongebogen stijve arm van Trump. Een arm zonder kuipje doet mij denken aan de houten lat van de dorpsonderwijzer in de lagere school – berg je. Een handdruk met duidelijk machtsverschil deugt niet.

Gelukkig kon Trump de verleiding weerstaan om zijn beide handen te gebruiken. Kerkvorsten zijn daar altijd goed in: boven op de twee handen leggen ze nog een handpalm als strelingsgebaar. Wie dat in verliefdheid met een meisje doet kan het schudden. Het heeft iets klefs.

Mediacoaches hebben een handdruk-doctrine uitgewerkt. Je geeft een hand met een klein kneepje en draait vervolgens jouw hand benedenwaarts waardoor hij bovenop komt te liggen.

Camaraderie van een voetballer

Barack Obama legde tijdens de handreiking altijd zijn tweede hand op de schouder van de ander. Camaraderie van een voetballer. Donald Trump is een houten paard in de omhelzing maar knijpkunst eeuwig laten duren, heeft hij onder de knie. Zonder blauwe plek kom je niet van hem af. Botontsteking kan ook.

Het ergste is een zweethand aangereikt krijgen. Dan is alle intimiteit weg. Het is een vaak voorkomend verschijnsel, want je ziet mensen voor en na het handen schudden vaak een hand afvegen, meestal aan de zijkant van broek of rok. Met zweethanden kom je nooit meer in een positie van gelijkheid. Ik denk dat Donald Trump altijd een poeierdoos op zak heeft. Ik kende vroeger een Belgische minister die voor zijn verschijning op een receptie een kwartier lang zijn handen stond te schrobben in het toilet. Tevergeefs.

Vijandige wereldleiders die elkaar de hand schudden is een mooi plaatje. Maar het mooiste waren toch Gorbatsjov en Honecker die elkaar vol op de bek zoenden.