Nu zit ik dus voor de maag- darm- en leverspecialist in een steriele, witte kamer

Aya Sabi is auteur van Verkruimeld land. Haar column verschijnt tweewekelijks.

Ik zit voor de gastro-enteroloog. Dat is de maag-, darm- en leverspecialist. Dit is een moment dat ik al bijna één jaar aan het uitstellen ben, niet erg gezond, maar sinds ik mijn wijsheidstanden moest laten trekken, heb ik een fobie voor ziekenhuizen. Het waren maar je wijsheidstanden, zult u denken, maar dat is nu juist ook het probleem. Ik had het helemaal onderschat. Het was meer dan een week met opgezwollen wangen lijden.

Nu zit ik dus voor de maag-, darm- en leverspecialist in een steriele, witte kamer, maar niet voor ik zijn reviews op Google had gelezen. Hij bleek een goede, ondersteunende dokter te zijn. Begripvol ook, dat blijkt meteen als ik hem vertel dat ik nogal bang ben voor de onderzoeken die er uitgevoerd moeten worden. Hij knikt. Ik zeg hem dat ik in een artikel las dat steeds meer jonge mensen aan darmkanker lijden en dat ik dit echt niet langer wou uitstellen. “Ja, van jouw leeftijd,” zegt de arts, “maar ik kan je alvast meegeven dat jouw symptomen me daar niet aan doen denken. We moeten toch wel voorzichtig zijn en het is goed om het alsnog te onderzoeken.”

Sinds kort heb ik een sterk vermoeden dat ik een nachtschade-allergie heb. Dit houdt in dat ik geen aardappelen, aubergines, tomaten en paprika’s mag eten. Deze behoren namelijk tot de nachtschadeplanten en dit zijn planten die wij vroeger als mensensoort niet aten. Deze plantenfamilie maakt antinutriënten aan, dit zijn stoffen die voor een schadelijk effect zorgen als een mens of dier ze opeet. Zo zorgt de plant ervoor dat zijn zaden niet meer opgegeten worden en dat de zaden dus in de aarde terechtkomen.

Nu, de mens is er ondertussen aan gewend geraakt, maar ik dus niet (natuurlijke evolutie werkte niet echt mee bij mij - bedankt Darwin). Het eten van deze groenten heeft nog steeds een schadelijk effect op mij. Sinds ik dit niet meer mag eten, weet ik echt niet meer hoe ik gevarieerd en gezond gerechten kan samenstellen. De gerechten die ik graag eet heb ik een voor een uit mijn dieet moeten schrappen, want ik heb trouwens ook een melkallergie.

Online vind ik een teveel aan informatie. Iedereen denkt het perfecte dieet te kennen en iedereen waant zich opeens voedingsdeskundige. Terwijl ik me hierin wegwijs probeer te maken, vraag ik me af waarom het toch allemaal zo moeilijk is, waarom we (lees: ik) toch zoveel hulp nodig hebben bij alles. Wat gezond voor ons is, wat we wel en niet kunnen eten. Hoeveel we moeten bewegen. Hoe we plek kunnen maken voor onze emoties. Hoe we genoeg daglicht kunnen krijgen. Hoeveel fysiek contact we nodig hebben. Welke vitamines we als supplement moeten innemen om nog oké te functioneren.

Het lijkt wel alsof ik zelfs de meest vanzelfsprekende weg, die van mijn basisbehoeften, kwijt ben, dat ik niet meer weet wat goed voor me, wat nodig is, hoe nog een mens te zijn terwijl ik naar YouTube-vlogs kijk van mensen die met hun eigen moestuintjes zelfvoorzienend zijn en ergens afgelegen in de buitenlucht met hun vingers in de aarde zitten. Misschien is dat de enige juiste oplossing.