Nu wist ik hoe ze heette: Ella. Misschien hebben we namen nodig om te vatten wat verloren ging

Jana Antonissen is journalist. Haar column verschijnt wekelijks.

Aan de deur van de koffiezaak op het kruispunt hangt een uitgeprint A4’tje. Twee weken geleden heeft zich hier een drama voltrokken. Een jonge vrouw, even oud als ik, werd door tram 82 gegrepen. Volgens het parket ging het om zelfdoding, maar daar gelooft haar familie niets van. Ella hield namelijk van het leven, stond aan het begin van een veelbelovende carrière in de klassieke muziek, en had veel geliefden die om haar gaven; aldus het printje. Getuigen van het ongeval worden dringend gevraagd zich te melden.

Terwijl ik mijn geld verbras aan een flat white met havermelk, kijk ik naar Ella’s stockfoto-schoonheid: glanzende lokken, gave huid en witte, rechte tanden. Met een hand op de borst van haar avondjurk hangt ze hier boven de toog. Ik beeld me in dat ze een aria aan het oefenen was. Misschien iets van Bellini.

In loving memory of Ella, staat boven de foto.

Het is een gevaarlijk, chaotisch kruispunt zoals er in Brussel wel meerdere zijn. Onlangs ben ik er in mijn haast zelf nog tegen de grond gesmakt. Terwijl ik met gekneusde knieën tram 82 op pikkelde, dacht ik aan de voetganger die dagen voordien niet meer het geluk had op te krabbelen.

Nu wist ik dus hoe ze heette: Ella.

De namen van de Joodse zusjes die aan het eind van de zomer in Antwerpen door een vrachtwagen van het voetpad gemaaid werden, of de voetgangers die vorige week door verboden manoeuvres aan een autovrij plein bij Berchem-Station omkwamen, ken ik niet. Maar de berichten ben ik niet vergeten.

Misschien kan ik ze niet vergeten. Ik zat op de achterbank toen mijn moeder, Lut was haar naam, het leven liet in een ongeval.

Ik ben me erg bewust van hoe gevaarlijk het verkeer kan zijn; hoeveel verantwoordelijkheid een autobestuurder heeft. Zo weigerde ik eens bij de stiefvader van mijn toenmalige vriend in te stappen omdat die de openbare weg als een Formule 1-circuit behandelde. Kort nadien knalde hij op een motorrijder, die het ongeluk niet overleefde. Zelf kwam hij er met een geldboete vanaf.

Het aantal verkeersdoden in Vlaanderen is gestegen en staat op het hoogste aantal van de afgelopen vijf jaar. Dat blijkt uit de jongste verkeersveiligheidsbarometer. Ook het aantal zwarte, oftewel dodelijk gevaarlijke, verkeerspunten is opnieuw gestegen (DM 21/10). In Brussel en Wallonië daarentegen is er wél een forse daling van verkeersdoden.

Vier jaar geleden werd een journaliste van De Standaard, Stephanie was haar naam, door een snelheidsduivel gegrepen voor haar eigen voordeur. Bijna dagelijks bericht de krant over in het verkeer omgekomen voetgangers, zo schreef haar hoofdredacteur toen, hoe onbegrijpelijk dat het nu een van hen betrof.

Zondag is het de internationale herdenkingsdag voor verkeersslachtoffers.

Misschien moeten we mensen niet verbergen achter bedrieglijk neutrale woorden als voetganger, bestuurder of inzittende. Misschien hebben we namen nodig om te vatten wat verloren ging.

Of misschien is het toch vooral tijd dat al die hardrijders, verboden manoeuvres en onveilige kruispunten aangepakt worden.