‘Nu met de dag duidelijker wordt dat we met het huidige beleid in een sukkelstraatje zitten, kan ik u helaas niet meer volgen’

Sukkelstraatje

Geachte heer Vandenbroucke,

Ik ben altijd een groot bewonderaar van u geweest. Toen u onder vuur lag vanwege het verbranden van geld belde uw moeder naar mijn moeder – ze had het nummer in het telefoonboek gevonden – om mij te bedanken voor een lezersbrief waarin ik het voor u had opgenomen. Ik herinner mij ook nog hoe u mij ooit persoonlijk vroeg om in Leuven op de lijst van de toenmalige SP te komen staan. Maar nu met de dag duidelijker wordt dat we met het huidige beleid in een sukkelstraatje zitten, kan ik u helaas niet meer volgen. De beperking van het discours tot gelijkgezinden heeft geleid tot een soort tunnelvisie, waarvan iedereen met eigen ogen de gevolgen kan aanschouwen: na anderhalf jaar ploeteren staan we in de strijd tegen corona nog geen stap verder. Het zou u dan ook sieren mocht u in staat zijn uw blik te verruimen, al was het maar met een uitspraak die aan Albert Einstein wordt toegeschreven: “Waanzin is steeds weer hetzelfde doen en iedere keer een andere uitkomst verwachten.”

Hoogachtend.

Jan Hunin (oud-correspondent ‘de Volkskrant’ en ‘De Standaard’ en auteur van ‘Dit is mijn land’ en ‘Niemandsland’), Warschau

Migratie en schizofrenie

Na het lezen van het opiniestuk van Leo Lucassen over migratie en schizofrenie (DM 2/12) keerde mijn maag zich om. En ik zag weer de beelden voor mij van mensen die tevergeefs in de kou staan te wachten aan het Klein Kasteeltje. Of van politici die trots verkondigen dat ze de mensensmokkelaars willen aanpakken. Kunnen ze dat doen door drones te sturen over het Kanaal tussen Engeland en Frankrijk? Zitten de mensensmokkelaars dan op die bootjes? Of alleen maar vluchtelingen? Ik wil ze ook wel ‘migranten’ noemen, zelfs ‘gelukzoekers; dat laatste zijn we toch allemaal? Ik veronderstel een beetje dat die mensensmokkelaars zich niet wagen in gammele bootjes, maar veilig aan wal blijven. Is dit een jacht op mensensmokkelaars of op vluchtelingen? Is dit waar de energie van Europa naartoe gaat? De wereld is niet langer de ‘veilige’ plek van veertig, vijftig jaar geleden. De vooruitgang heeft er een dorp van gemaakt, waar verplaatsing van de ene kant naar de andere vlot mogelijk is, althans toch voor de gepriviligieerden. In de trein of op het station, in je eigen stad of dorp mensen zien van een andere kleur, die dan nog een taal spreken waar je niets van begrijpt, is soms boeiend en soms ook bedreigend. Laten we daar eerlijk in zijn. Omringd worden door mensen die je niet begrijpt, kan heel wat onzekerheid meebrengen. Ook al weten we dat we ze economisch gezien nodig hebben. Maar ik denk niet dat we het veiliger maken door hen onmenselijk en onrespectvol te behandelen. Alleen de tijd zal uitwijzen hoe dit grote avontuur van de migratie zal evolueren. Als we willen dat het gaat in de richting van een constructief samenleven, dan zullen wij ons constructief moeten opstellen en een menswaardige migratie mogelijk moeten maken voor wie het nodig heeft. Het is de enige manier om ons niet te moeten schamen tegenover onze kleinkinderen en de generaties na hen.

Rita Vandenbussche