Nooit eerder zag ik zoveel wederzijdse liefde en agressie tegelijk

Hilde Van Mieghem neemt de tijd voor een gloedvolle kijk achter de schermen van haar leven.

Na weken getuigen en experts interviewen voor de derde documentaire Als je eens wist... is er in mijn hoofd geen enkele hersencel die nog naar behoren werkt. Het voelt eerder als een schedel vol karnemelkpap. Een drassig moeras waarin elke poging om iets deftigs te formuleren wegzakt.

De uitputting is zodanig groot dat ik niet eens last heb van een kop die als een koe alles wat die mensen me vertelden, herkauwt. Gelukkig, want ook dat brengt elke keer zoveel onrust, mede­gevoel en onmacht met zich mee. Nooit eerder was ik getuige van zoveel tragiek. Gezinnen die gevangen zitten in een neerwaartse spiraal en daar helemaal alleen in staan.

Schaamte en loyauteit houdt dit mee in stand. Het gevoel te falen als ouder houdt hen allen gevangen. Nooit eerder zag ik zoveel wederzijdse liefde en agressie tegelijk. Twee kanten van dezelfde medaille. Vaak vanuit niet anders kennen en kunnen, een gif dat van generatie op generatie doorgegeven wordt.

Moe zijn, het is iets waar ik moeite mee heb. Ik voel het pas als ik echt ver voorbij de grens ben en doodop – het voelt echt als op sterven na dood – op de bank beland. Elke beweging doet pijn.

Ook als ik niet beweeg voelt elke spier in mijn lichaam als een gesprongen snaar van een vleugelpiano. Knarsen en schuren doet alles, veel klank komt er niet meer uit.

Vandaag gaat het al iets beter. Gisteren kwam ik niet veel verder dan liggen en voor me uit staren. Nu lukt het me toch al om rechtop te zitten, de pijn is minder en ik geniet van de waanzinnige herfstkleuren in mijn tuintje.

De Japanse esdoorn herinnert me aan vurige, bloed­rode zons­ondergangen, de gele blaadjes van de bomen op de speelplaats van het kleuterschooltje achter mijn tuin dwarrelen als schilfertjes bladgoud naar beneden.

Ik knap er zo van op dat ik overmoedig denk dat ik alles weer aankan. Nieuwsgierig duik ik de sociale media in, maar vlucht als de bliksem weer weg, de agressie die daar gespuid wordt, wekt een immense weerzin op.

Dan de kranten maar. Ook dat gaat niet. Ik lees zoveel onthutsend nieuws dat de moerassige pap in mijn hoofd een gitzwarte, levensgevaarlijke slangenkuil wordt waar ik dreig in te vallen.

Ik scrol dan maar wat door de Whats­App-berichtjes van geliefden, die ik veel te snel en met maar een half oog las in de voorbije hectische weken.

Ik zie foto’s voorbijkomen van mijn petekind Jules, die me stoer toelacht met op zijn hoofd de draadloze koptelefoon die hij van me kreeg voor zijn verjaardag, een eeuwigheid van nog geen drie weken geleden.

Mijn stralende kleindochter Gloria op tientallen fotootjes al dan niet in de armen of op schoot van haar al even flonkerende moeder. Er zit zelfs een filmpje bij. Glorissima heeft ook een boek geschreven, hoor ik mijn dochter vertellen, net als jij moemie. Wat heerlijk!

Zij heeft de tekeningen gemaakt en de verhaaltjes gedicteerd die erbij horen. Langzaam verandert de pap in mijn hoofd in een stil, koel meer waarin de mooiste verhalen als overvliegende kraanvogels weerspiegeld worden.

Ik verdrink in de ogen van Glorissima, die me gloeiend van plezier aankijkt, en ben weer van de wereld.