Nieuwslezers en reporters zijn er nog steeds niet over uit hoe El Kaouakibi’s naam juist uitgesproken wordt

Mohamed Ouaamari is auteur van Groetjes uit Vlaanderen. Zijn column verschijnt tweewekelijks.

De zaak-El Kaouakibi is nu al enkele maanden aan de gang en het valt me op dat nieuwslezers en reporters er nog steeds niet helemaal over uit zijn hoe El Kaouakibi’s naam juist uitgesproken wordt. El Kawakiboe, Kiwakaba, Kuwaaakibi. Vandaag zijn er meer varianten op de uitspraak van de naam van de ex-Open Vld’ster dan dat er wereldwijd virusvarianten circuleren.

Nochtans, toen in 2010 een vulkaan begon te roken in IJsland en heel het Europese vliegverkeer stillegde, konden nieuwsankers na twee dagen al Eyjafjallajökull uitspreken zonder dat ze hun tong in een driedubbele breuk draaiden.

In de geschreven pers durft men zich er soms van af te maken door enkel haar voornaam te schrijven, want die parade van klinkers in haar familienaam is een garantie op schrijf- en typefouten. Er is dan ook een reden waarom de affaire tot ‘Sihamegate’ is gedoopt en men niet koos voor ‘El Kaouakibigate’. Gebruiksgemak. Kan u zich voorstellen dat indien een respectabel ex-politicus met een niet-zo-exotische achternaam in opspraak zou komen, men zou kiezen voor de voornaam in plaats van de achternaam? ‘Johangate’, ‘Hildegate’ of ‘Bartgate’? What’s in a name.

Ook ik heb zo’n achternaam waarvan het lijkt alsof die uitsluitend bestaat uit klinkers die in een willekeurige volgorde aan elkaar geregen zijn. Ik weet nog hoe ik tijdens de proclamatie op school vroeger vol spanning uitkeek of de schooldirecteur van dienst erin zou slagen om mijn naam juist uit te spreken. Dan stond hij op het podium voor een turnzaal vol ouders van kinderen die één voor één naar voren worden geroepen om hun diploma en rapport in ontvangst te nemen. Toen de kinderen met achternamen Aerts, Baeten, Claes, Janssens en Maes waren geweest, was het aan mij. Ik zette mij schrap op mijn stoel. De directeur keek op zijn blad, fronste zijn wenkbrauwen en zette zijn blik op scherp. Hij hield de namenlijst met een wat grotere afstand van zijn neus, duwde zijn bril wat hoger op zijn neusbrug en schraapte zijn keel. Hij hapte naar adem en zei: “Oua...”, maar de overige letters stokten in zijn keel. Hij schraapte nogmaals zijn keel en kneep zijn ogen fijn om de naam goed te lezen om dan vervolgens de overige letters uit te spreken met het ongemak van een bevallende hyena.

Al is het nog niet perfect, de schooldirecteur en nieuwslezers doen tenminste de moeite om familienamen van mensen met een migratieachtergrond goed uit te spreken. Ik heb al meegemaakt dat sommigen zelfs de moeite niet deden om mijn familienaam juist te leren schrijven of uitspreken. “Zo moeilijk, dat ga ik nooit kunnen onthouden.” Het juist uitspreken van iemands naam is een vorm van elementaire beleefdheid waar ook mensen met een exotische naam op mogen rekenen. Bovendien, hoe exotisch zijn namen nog als ze almeer dan zestig jaar in Vlaanderen voorkomen?

Zelfs mijn voornaam, toch een van de meest voorkomende namen in dit land, is voor sommigen te veel moeite om volledig uit te spreken. Ze noemen mij dan Mo, een bijnaam die mijn vrienden zelfs niet gebruiken.

Wanneer iemand mij dan vraagt of ze mij Mo mogen noemen in plaats van Mohamed, antwoord ik dat ik liever Peter word genoemd. What’s in a name.