Niets stond de voorbije eeuw zo bol van de leugens als de vlag boven het Kremlin

Frederik De Backer is columnist.

Niets stond de voorbije eeuw zo bol van de leugens als de vlag boven het Kremlin. Van Lenin tot Poetin, met nog een karrenvracht huichelaars tussen hen in: het enige wat van de Borovitskiheuvel kwam gedropen was bedrog. Zwendel. Verlakkerij. In honderdentien jaar Pravda, Russisch voor ‘waarheid’, heeft niet één woord van waarheid de pagina’s van die krant gesierd. Alles aan de Sovjet-Unie was vervalst, van de foto’s tot de atleten, van de kolchozen tot de fabrieken, en wat ervan overblijft, de schurkenstaat Rusland, als een gasbel opgeborreld uit een zomp van olie en lijkvocht, is geen haar beter.

Solzjenitsyn weet wel waarom hij zijn Nobelprijsrede destijds Een woord van waarheid als titel gaf.

Omdat het het enige is wat het Kremlin vreest.

Pijplijn of prestigebrug: als het naar de kloten gaat, is het de schuld van het Westen. Oekraïne zou krioelen van de nazi’s, terwijl geen land ter wereld – welke naam je ook op de bevroren bloedplas tussen Polen en de Beringstraat wil kleven, de doodsakker van Eurazië – meer mensen de kampen en vervolgens op de meest creatieve manieren de dood heeft ingejaagd dan dat van Poetin en zijn voorgangers. Lees er De goelagarchipel op na, Een dag uit het leven van Ivan Denisovitsj, Berichten uit Kolyma, aanschouw de gruwel in Danzig Baldaevs Drawings from the Gulag en ga nooit meer slapen.

Poetin zou de Oekraïners bevrijden, zo geloofde de plastieken jakhals bijna zelf, zoals hij zijn hele bijeenverzonnen levensverhaal ook zelf gelooft. Rusland zou hen helpen. Dat heeft het in het verleden nog gedaan, met Stalins Holodomor als gevolg: genocide door hongersnood, tussen de 2,5 en 7,5 miljoen doden. Geholpen, inderdaad. Om zeep. Zo bevrijd waren ze dat ruim 2.500 mensen zijn veroordeeld voor kannibalisme. De Sovjet-Unie heeft letterlijk affiches gemaakt waarop stond dat je eigen kinderen opeten barbaars was. Hulpvaardig.

Vladimir Vladimirovitsj, een leven in leugens. Van de kuil waarin zijn moeder hem heeft gescheten tot de strop waaraan hij finaal in hompen vaneen zou moeten rotten, mocht op deze aardbol tenminste nog een morzel gerechtigheid te vinden zijn.

En mocht het nu bij de meest perfide onwaarachtigheden blijven, dat zou je nog begrijpen, al was het maar omdat je hoopt dat ze uit schaamte worden geuit, omdat het laatste restje fatsoen niet eveneens de knollenrepubliek uit gedeporteerd is, maar zelfs over een naar het ziekenhuis afgevoerde buitenlandminister worden je blaasjes wijsgemaakt. Ook de marionet mag geen touwtje geknakt. Het aapje kan niet ziek worden want het moet blijven dansen. Op een berg van kadavers, zolang de potentaat de zelfverloochening zingt. En de kanonnen razen op het ritme van iedere nieuwe ademtocht, slechts door schande overstemd.