Niets minder dan moordlust bekruipt de geluidsgevoelige pendelaar wanneer beide sprekers te volgen zijn

Frederik De Backer is columnist.

Bloeddorst, hebzucht, algehele idiotie, ik vind dat allemaal heel leuk en zo, maar als de mensheid vandaag in één ding uitblinkt, dan wel in haar toewijding om bellen in de publieke ruimte schier onverdraaglijk te maken. Waar hij vroeger op de trein al zin kreeg om het tafelblad op te vreten wanneer iemand zes stoelen verderop eenstemmig in het rond zat te tateren, bekruipt niets minder dan moordlust de geluidsgevoelige pendelaar wanneer beide sprekers te volgen zijn.

Van primaat via karbonade moge tot pap wederkeren de proleet die het nodig acht een heel treincompartiment, friethuis of voetpad te bezwaren met zijn geëmmer.

Ik begrijp dat niemand met een tegen de wang gehouden broodplank wil rondlopen. Telefoons zijn nu eenmaal te duur geworden om nog comfortabel te zijn en je wil niet overkomen als een schooier, als iemand die voor mobiele bereikbaarheid nog geen rugzak nodig heeft. Nee, de moderne beller praat in een cracotte.

Mocht Kafka vandaag zijn Gedaanteverwisseling schrijven, dan heette Gregor Samsa Samsung. Maar in tegenstelling tot Samsa heeft Samsung niet het fatsoen de anderen finaal van zijn aanwezigheid te verlossen.

Ik ben bereid die taak op mij te nemen.

Deze week hoorde ik tussen twee grootsteden in een vrouw die ik puur op basis van haar stemgeluid alleen al een harpoen door de nek zou toewensen, en op basis van het gespreksonderwerp meteen ook een nieuwe gezinssituatie. In gebrekkig Engels werd met een man overlegd hoe een verblijf in de cel alsnog zou kunnen worden afgewend nadat één van beider dochter naar de flikken was gestapt. Dat je even belt om te zeggen dat je vanavond wortelstoemp gaat maken en je telefoon daarbij per ongeluk op speaker staat, alla, maar laten we mijn treinrit voorlopig vrijwaren van Dardennes.

Ben ik nu stapelzot of bespreekt men zulke dingen doorgaans privé? Je mag al blij zijn dat ergens halverwege geen lul door het gangpad komt gestruind op de tonen van wat het ook is dat Justin Bieber nu weer in een microfoon heeft staan ruften. Dat zijn misschien nog de ergsten, want praten in volstrekte stilte kan misschien niet, maar naar muziek luisteren zonder dat mijn directe omgeving in afwachting van een nakend bombardement naar de kelders holt, dat kon ik twintig jaar geleden al. Je wenst ze een gladde tegel toe.

Misschien word ik oud. Misschien ben ik binnen tien jaar ook iemand die geen vezel onkruid meer kan zien zonder met zo’n bidon vergif op zijn rug de hele oprit onder te spuiten. Misschien draag ik straks ook een hoed en een sjaal en een hond met dezelfde trui als mijn vrouw over de drempel van een bridgecafé.

Of misschien ben ik een van die 7,7 miljard mensen die even op zijn gemak wil zijn wanneer hij op de trein naar porno kijkt.